PLUSMAMA.NL; HERKENNING EN ERKENNING VOOR VROUWEN IN EEN SAMENGESTELD GEZIN!
Irma (39 jaar) uit Echt kreeg op haar 34e een relatie met haar huidige man. Vader van twee dochtertjes van toen 3 en 5 jaar oud. De jaren die volgden waren voor Irma een zoektocht; naar haar rol als ‘stiefmoeder’, haar plekje in het systeem, een passende invulling van het contact met de biologische moeder en meer. Irma besloot haar verhaal op te schrijven. Voor haar eigen groeiproces én om het te kunnen delen met andere vrouwen die met dezelfde vraagstukken worstelen. Begin 2020 ging het platform Plusmama.nl online en in mei 2020 verscheen Irma’s boek ‘Plusmama ben je niet, dat word je’! We zijn benieuwd naar het verhaal dat schuil gaat achter de totstandkoming van dit online platform en boek. In dit interview vertelt Irma er meer over!
>> Lees ook: ‘Over de worstelingen van een Stiefmoeder/ ‘Plusmama’ – Valkuilen & Tips!’
Een zoektocht
“5 Jaar geleden kwam ik in de situatie dat ik stiefmoeder werd. Dat is iets wat je overkomt en waar je je vooraf geen voorstelling van kan maken hoe dat zal zijn. Dat gebeurt en dan denk je ‘wat nu?’. Je komt opeens met allerlei gedachten en gevoelens in aanraking. Ik had bijvoorbeeld een druk sociaal leven en dan komt daar een partner met twee jonge kinderen bij. Hoe ga je je tijd verdelen? De biologische moeder van de meiden maakt deel uit van de vriendengroep van mijn nieuwe partner. Dus zij was (en is) ook altijd bij aangelegenheden met die groep. ‘Wat vind ik daar eigenlijk van?’ vroeg ik me op een gegeven moment af. Maar ook hele praktische dingen; hoe ga je invulling geven aan de verjaardag van de kinderen? Vier je dat samen of gescheiden? Mijn man en zijn ex gingen omwille van de kinderen vriendschappelijk met elkaar om. Voor hen was het heel normaal om dat met z’n allen te doen.
Maar voor mij was het allemaal nieuw en ook best wel confronterend. Naarmate de tijd vordert wil je toch ook je eigen gezinsleven hebben, je eigen plek vinden en een bepaalde rol innemen. Dan is het lastig als daar altijd de biologische moeder nog doorheen loopt. De eerste jaren waren in die zin echt een zoektocht.”
Ben ik de enige?
“Op een gegeven moment ben ik ook online gaan zoeken naar informatie en verhalen. De dingen waar ik tegenaan liep; hoe gingen andere stiefmoeders daarmee om? In onze situatie was er sprake van een goede verstandhouding tussen de biologische ouders van de kinderen. Dat maakte het voor mij een stuk makkelijker om in te stappen. Er was geen ruzie of gedoe met rechtszaken. Online vond ik weinig terug over vergelijkbare situaties, waarin er geen strijd was tussen de biologische ouders. Ik besloot mijn eigen verhaal te gaan opschrijven…”
Groeiproces
“…dat is inmiddels drie jaar geleden. Ik zat op dat moment midden in mijn proces; ‘wil ik dit eigenlijk wel?’, ‘ben ik wel gelukkig met het leven dat ik nu leid?’ Maar ook: ‘welke rol wordt van mij verwacht?’, ‘waar mag ik me wel en niet mee bemoeien?’. Het schrijfproces heeft me heel erg geholpen bij het groeiproces dat ik hierin heb doorgemaakt. Daarom dacht ik ‘ik moet dit niet voor mezelf houden, maar ook delen met anderen.’ Vrouwen die net als ik de behoefte hebben aan verhalen van andere stiefmoeders over hoe zij met deze situatie omgaan, wat er goed gaat, wat lastig is en waar men mee worstelt. Maar óók om te laten zien dat een samengesteld gezin uiteindelijk goed kan werken en ook heel mooi kan zijn!”
Stiefmoeder vs. Plusmama
“Het woord ‘plusmama’ is geleend van onze Zuiderburen. Ik vind het een mooi woord, dat naar mijn mening ook veel beter de lading dekt dan ‘stiefmoeder’. ‘Stief’ betekent letterlijk ‘iets missend’ of ‘beroofd van bloedband’. Dat voelt voor mij niet zo. Dit gaat niet over ‘iets missen’. De aanwezigheid van de kinderen voegt juist iets toe aan mijn leven. Iets wat ik nog niet kende. En ik kan op mijn beurt als ‘plusmama’, naast de biologische ouders, ook waarde toevoegen aan het leven van de kinderen. Vandaar de keuze voor het woord ‘plusmama’.”
Herkenning & erkenning
“Nadat ik mijn eigen verhaal had opgeschreven, kwam ik via een vriendin in contact met een schrijfcoach die me wilde helpen om het verhaal in een boekvorm te gieten. Uiteindelijk ben ik hier drie jaar mee bezig geweest! In die tijd heb ik veel andere plusmama’s geïnterviewd. Tien van deze verhalen zijn verwerkt in het boek. Verhalen van ‘het gaat super’ tot minder rooskleurige verhalen. Na een tip van de schrijfcoach heb ik ook een kinder- en stiefgezincoach benaderd die bij elk hoofdstuk haar visie en tips deelt. Al met al is het denk ik een heel gevarieerd en waardevol boek geworden, waarin het perspectief van de plusmama centraal staat. Want daar is naar mijn idee nog te weinig aandacht voor in onze maatschappij. Vaak gaat het over het perspectief van de biologische moeder die haar kinderen moet missen of delen. Terwijl de plusmama ook naar beste kunnen waarde toevoegt in het leven van de kinderen. Het boek is dus bedoeld om een stuk herkenning en erkenning te geven aan de plusmama’s. Maar ook voor biologische moeders om meer begrip te krijgen voor hoe het voor de andere partij is.”
Succes
“Begin 2020 is het online platform met alle verhalen online gegaan, maar sinds mei 2020 – na de publicatie van het boek – is dit pas echt gaan lopen. De verhalen worden ook gedeeld op het Plusmama Instagram account. En zo groeit het online platform steeds verder door. Er verschijnt ook op regelmatige basis een online magazine dat men gratis kan downloaden via de website. Daar ben ik heel trots op, want daar werken vrouwen uit heel Nederland aan mee. In het magazine komen alle facetten aan bod; het leven als plusmama, de ervaringen van een juriste en een mediator, een scheidingscoach die haar verhaal vertelt en meer. Dit is echt aanvullend op de website waar vooral de persoonlijke blogs gedeeld worden. Onlangs stond er een publicatie in De Limbuger en in Wendy Online. Ik ben bezig met het voorbereiden van gastcolleges. Ik hoop dat mijn verhaal en de vele verhalen van de andere plusmama’s veelvuldig worden opgepikt, zodat het onderwerp meer bespreekbaar gemaakt wordt. Dat ook plusmama’s en biologische mama’s meer met elkaar in gesprek gaan en samen denken in het belang van de kinderen. Want dát is waar het om gaat!”
Irma’s Verhaal
Toen ik ging daten met mijn huidige man, was ik na een relatie van 9 jaar enkele jaren vrijgezel. De eerste periode na die breuk dacht ik ‘ik blijf de rest van mijn leven alleen.’ Maar op een gegeven moment ga je dan toch een beetje daten. Je bent inmiddels wat ouder en rationeel weet je dat de kans dat je een man ontmoet die al kinderen heeft, steeds groter wordt. Eigenlijk wilde ik daar niet aan beginnen; de verhalen die ik kende waren niet zo rooskleurig…
Maar liefde laat zich niet sturen. Want na een tijdje daten was ik helemaal verliefd. Op een man die papa bleek te zijn van twee meisjes van 3 en 5 jaar. Na een tijdje vertelde ik familie en vrienden dat ik iemand ontmoet had met kinderen en dat stuitte op enige weerstand. ‘Zou je dat wel doen? Ik zou er niet aan beginnen.’ Dat soort dingen. Dit hield me bezig, maar toch volgde ik mijn gevoel en ging door met daten…
Op een gegeven moment hoorde de biologische moeder over mijn bestaan. En omdat mijn partner en zij zo’n vriendschappelijk contact hadden omwille van de kinderen, betekende dat ook iets voor haar. Ze trok in eerste instantie aan de noodrem. Wat gebeurt er? De verhoudingen veranderen, er komt iemand anders bij in het leven van de kinderen… Zelf heb ik in die eerste maanden ook behoorlijk getwijfeld; wil ik dit wel? Is dit wat ik zoek? Ik heb dan ook best lang de boot afgehouden wat het contact met de kinderen betreft.
Na een half jaar heb ik ze voor het eerst ontmoet en toen was ik eigenlijk meteen verkocht. Wat een poppetjes; zo klein nog! Ik vond het heel leuk! Er kwam een soort moedergevoel bij mij naar boven. Ik voelde dat ik mijn liefde aan ze wilde geven en voor ze wilde zorgen. In de periode erna hebben we elkaar vaker gezien en dat ging heel goed.
En toen kwam het moment dat mijn vriend voorstelde om te gaan samenwonen. Dat is ook weer zo’n grote stap die je neemt. Ik besloot de sprong in het diepe te wagen en mijn huis te verkopen. En dan begint het pas echt; je gaat ze naar school brengen, boterhammetjes smeren. Je gaat veel dingen tegenkomen in de opvoedsfeer, waarin je steeds meer taken op je neemt. Kennismaken met opa en oma. Noem maar op. De kinderen raakten steeds meer aan me gehecht.
En toen diende zich het volgende vraagstuk aan; wil je zelf nog kinderen? En staat je partner daar ook voor open? Dat is een heel proces geweest. Uiteindelijk hebben we besloten dat we geen kinderen meer wilden. Ik heb twee meiden in mijn leven. En het nieuwe leven bevalt me heel goed. De ene week zijn de kinderen bij ons en hebben we alle aandacht voor hen. De andere week zijn de kinderen er niet en hebben we alle aandacht voor elkaar. Die balans is voor mij en mijn man heel waardevol.
Door de jaren heen hebben we ook een betere balans gevonden in het contact met de biologische moeder van de meiden. De verstandhouding tussen haar en mijn partner was al goed. In het begin liep ze nog wel eens vaker bij mijn man binnen of hij bij haar. Nu hebben we meer ons eigen leven, maar als het over de kinderen gaat, vinden we elkaar! We hebben een gezamenlijke app-groep en stemmen goed af als er keuzes te maken zijn. Over clubjes, het kopen van nieuwe kleding, verjaardagscadeautjes en dat soort dingen. De biologische moeder zocht daarin ook al snel afstemming met mij. Dat was heel prettig, omdat mij dit het gevoel gaf dat ik betrokken en gewaardeerd werd. Ik heb inmiddels echt een volwaardige rol. We doen dit met z’n allen, samen!
