OOK IK ZEG IETS OVER GAMEN (MAAR NIET PER SE IETS ZINNIGS?)!
Oké, ik geef het toe… Toen ik werd gevraagd een nieuwe blog over pubers te schrijven, dacht ik: ‘ik moet het toch echt ook een keer over gamen hebben. Dat moet, dat wordt zeker van mij verwacht, als moeder van twee puberzonen’. Nou, hier komt ie dan… DE blog over gamen!
Geen orakel…
Maar het is zo persoonlijk. Verwacht geen wijsheden of 3 topregels voor het intomen van gamegedrag of het voorkomen van gameverslaving ofzo. Sorry, geen orakel wat dat betreft. Ik mag wel zeggen dat ik het gevoel heb dat ik mazzel heb met mijn kids. Maar dat zullen veel ouders met mij zeggen!
Hoe gaat het er hier aan toe?
Nou, op het moment worden er grofweg vooral twee soorten spellen gespeeld: een spel waarbij je een stad moet bouwen met alle voorzieningen en een ervaringsspel waarbij je een missie moet volbrengen en je je tocht slim moet inrichten. En we kunnen meekijken: alle apparaten blijven op de woonlaag van ons huis. Geen gamezaken of laptops op kamers is de algemene regel. So far so good… Of misschien komt het gewoon omdat de wifi bagger is op andere plekken in ons huis, haha…
Over afspraken enzo…
En natuurlijk hebben we ook afspraken over gamen. Voor de geïnteresseerde lezer: alleen na 17:00u op weekdagen, stoppen voor het eten (rond 19:00 u), in het weekend meer tijd etc. We gaan ervan uit dat die tijden ook worden gerespecteerd als mijn man en ik nog aan het werk zijn. Schattig van ons he?! Ach, als het huiswerk maar af is en de hond uitgelaten.
Filosofisch bekeken
Ohja: en we overleggen over welke games er worden aangeschaft! Maar sinds onze jongste zoon een goed gesprek met ons hierover voerde, bekijken we het wel redelijk filosofisch. Hij legde namelijk uit – met referentie aan onderzoeken die hij op Google had gevonden – dat games je niet agressief maken. Dus als je geen losvuistige driftkikker bent van nature, gaat een game dat niet van je maken.
Zwerende vinger
“Oh”. Dachten wij. En we sloegen er zelf ook wat onderzoekjes op na. Die stelling klopt natuurlijk als de bekende zwerende vinger… Ook wij gingen dus overstag. Maar we hingen er wel de afspraak aan vast dat als we toch agressie zouden gaan bespeuren, wij dan het spelletje mochten afvoeren. En wat blijkt? Onze zoon is nog steeds een relaxte, sociale vent die mensen en dieren welgezind is. En hij speelt zijn spelletje nog steeds met groot plezier. Als zijn huiswerk af is, de hond uitgelaten en het eten nog niet op tafel staat…
Gezin: Getrouwd met Raymond (45), moeder van Otis (14) oftewel The Edge om puberprivacyredenen ? en Ben (12) oftewel Bono. Ook kat P en hond T behoren tot mijn huishelden.
Hobby’s: geen aardverschuivende zaken. Ik hou van mijn werk, probeer mn huis in toom te houden en ga dan nog wandelen met hond en liefst gezin (“nu?!!”) en knuffelen met kat. Natuurlijk houd ook ik van lekker eten en films en lees graag.
Wat weer terugkwam toen de jongens groter werden: toeristen met mn gezin.
Opvoedmotto – als ik dat al heb – is rustig blijven en het logisch en simpel houden. Zo snapt je kind ook wat jij bedoelt en kan het dat zelfs gaan voorspellen. Zodat je als ouder lekker bijdehand kunt zeggen: ’wat denk je daar nu zelf van?’
BLOGS VAN SIGRID
