Mijn naam is Laura (1992) en ik woon in het mooie Meppel, samen met mijn man Jurriën (1991) en ons lieve hondje Tiamo. Vorig jaar zijn we getrouwd na al heel wat jaren samen te zijn en al sinds 2014 hebben we een kinderwens. Helaas wordt deze wens niet zonder slag of stoot vervuld en belanden we in een fertiliteitstraject. Hierbij ons verhaal.

Spontaan zwanger worden lukt niet

In 2014 hadden we dus besloten om te stoppen met de pil en we zouden wel gaan zien wanneer ik zwanger zou raken. We waren allebei nog jong, dus maakten ons nog niet zo druk dat het niet gelijk lukte. We waren er ook niet veel mee bezig, we zouden het vanzelf wel zien wanneer het gelukt zou zijn. Ondertussen kregen we wel vaker de vraag wanneer er nou eens (klein)kinderen zouden komen. Daarop antwoordden we dat we er nog niet mee bezig waren. Maar helaas, zwanger worden lukte niet, wie had dat gedacht! En toen ging het steeds meer in onze hoofden spelen.

Ondertussen was ik in 2017 begonnen aan een opleiding in de zorg voor Verzorgende IG. En begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken dat ik nog steeds niet zwanger was geworden. Uiteindelijk besluiten we in april 2018 naar de huisarts te gaan. Daar blijkt dat het mij heel hoog zit dat ik nog steeds niet zwanger ben. En dat ik het best wel moeilijk vind, iedere keer weer een negatieve zwangerschapstest of de menstruatie die zich steeds weer laat zien.

In het medische circuit

Gelukkig reageert de huisarts erg begripvol en we krijgen een doorverwijzing voor de gynaecoloog. Ook krijgen we een formulier mee voor mij om bloed te laten prikken en voor mijn man om zijn zaad te controleren. Op dat moment zijn we ook allebei gelijk open over onze ‘mogelijke’ vruchtbaarheidsproblemen naar familie en vrienden toe. Al snel krijgen we een afspraak voor een intakegesprek. Verder zijn er geen bijzonderheden, dus zullen we de volgende maand een cyclusanalyse gaan doen. Ook hier ziet alles er goed uit, dus geen reden waarom ik niet zwanger kan worden. We krijgen ook de uitslagen van het bloed- en zaadonderzoek, ook dit lijkt allemaal goed.

Na de cyclusanalyse moeten we een paar maanden wachten voordat we weer een afspraak in het ziekenhuis hebben. Ik vind deze maanden erg lang duren, want elke maand is er 1 teveel. Uiteindelijk krijg ik in oktober een HSG (Hysterosalpingografie), een röntgenfoto van de baarmoeder en eileiders. Wat vind ik dit een vreselijk naar en pijnlijk onderzoek, maar voor een kindje heb ik alles over. De voorlopige uitslag is goed, maar definitief uitsluitsel volgt na de start met IUI.

Start van ons fertiliteitstraject

We krijgen het advies om te gaan starten met IUI – intra uteriene inseminatie oftewel inseminaties in de gestimuleerde cyclus. In september mag ik beginnen met het toedienen van hormonen, een vreemde en enge ervaring. Zeker om dit bij jezelf te doen, maar ach als de eerste spuit er maar in zit! Maar na een paar dagen heb ik een ontzettend opgeblazen buik, we hebben hier allebei geen goed gevoel over. Maar als ik weer voor een controle naar het ziekenhuis moet, zien we wel 20 follikels aan mijn eierstokken. Helaas toch geen goed nieuws want dit is overstimulatie, wat dus betekent dat we niet verder mogen gaan met de IUI. Ik krijg een medicijn om alles te laten afbreken en waardoor je menstruatie wordt opgewekt. Hoe tegenstrijdig is dat eigenlijk? Ik wil zo graag zwanger worden en nu moet ik iets gaan slikken wat alles weer afbreekt.

HSG en vervolgstappen

Nadat onze vorige IUI-poging werd afgebroken, hebben we weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit keer bespreken we de definitieve uitslag van de HSG en de eventuele vervolgstappen. Op de röntgenfoto lijkt er aan de linkerkant een vochtophoping te zitten, maar dit kunnen ze zo niet goed beoordelen. Er wordt ons voorgesteld om een kijkoperatie van de baarmoeder en eileiders in te plannen. Dit lijkt ons ook een goed plan, dan kunnen we hopelijk uitsluiten dat er iets niet goed is. Al gauw krijg ik een telefoontje dat de operatie op 3 april 2019 staat gepland. Ik zie er behoorlijk tegenop, maar het geeft ons hopelijk meer duidelijkheid. Uiteindelijk valt het allemaal mee en gelukkig ziet alles er goed uit, dat is echt wel een geruststelling. Nu hebben we een maand verplicht even rust, zodat ik goed kan herstellen van de operatie. Dat komt goed uit, want we zijn ondertussen alle laatste dingen aan het regelen voor onze trouwdag op 10 mei.

IUI zonder hormonen

We krijgen een vervolgafspraak om te bespreken wat we nu verder gaan doen. We mogen starten met IUI’s zonder hormonen, dus gewoon in mijn natuurlijke cyclus. Eindelijk zit ons een keer iets mee en we kunnen gelijk gaan starten. Op 5 mei hebben we de eerste IUI, we hopen dat deze datum een beetje geluk brengt want dan ben ik namelijk ook jarig. Op 10 mei zeggen we tegen elkaar het ‘Ja’ woord, en hebben we een hele mooie dag samen met familie en vrienden. We gaan op huwelijksreis naar het mooie Sardinië en genieten enorm van dit prachtige eiland! Helaas komen we er ook achter dat de eerste IUI niet is gelukt. Wat een grote teleurstelling weer! Ik merk dat ik het hier moeilijk mee krijg. Iedere keer weer een teleurstelling verwerken. Maar ondanks deze grote teleurstelling proberen we er toch een hele mooie vakantie van te maken.

In juni vinden IUI 2 en 3 plaats, maar helaas eindigen ook deze niet in een zwangerschap. In die periode merk ik dat het helemaal niet goed met me gaat. Ik zit totaal niet lekker in mijn vel en ben continu erg emotioneel en totaal uitgeput. Ik heb nergens meer zin in en alles wordt me te veel. Op dat moment besluiten we samen dat het beter is dat ik even helemaal rust neem. Ik meld me ziek op mijn werk. Wat een grote stap voor mij is, want ik ga altijd maar door en zet mijn ‘masker’ op en zeg tegen iedereen om me heen dat het wel goed gaat. Maar ondertussen zat ik er écht helemaal doorheen. Ik kon nergens meer van genieten en alles was me te veel. En de onzekerheid of ik ooit moeder zou gaan worden kwam steeds meer naar boven. Ik wist niet meer hoe ik met deze gevoelens en emoties moest omgaan.

Gesprekken met een psycholoog

Ik heb contact met het ziekenhuis of ik hierbij ook hulp kan krijgen. Gelukkig kan ik al snel terecht bij een psycholoog. Voor mij voelt het telkens als falen, mijn lichaam doet niet wat het wél zou moeten doen. Het is frustrerend en ik word er boos en ontzettend verdrietig van. Iedere keer de teleurstelling verwerken dat het weer niet is gelukt, die momenten vergeet ik nooit weer. Deze gesprekken helpen me gelukkig enorm en ik vind een manier om er nu goed mee om te kunnen gaan.

In deze periode zegt mijn man ineens tegen mij: “We zijn meer dan onze kinderwens en ik heb het gevoel dat de kinderwens nu tussen ons in staat.” Uiteindelijk is natuurlijk het allerbelangrijkste dat je het samen maar goed hebt! Eind juli na onze laatste IUI-poging met helaas nu ook geen zwangerschap, besluiten we dan ook om te gaan genieten van onze vakantie en even geen ziekenhuis te bezoeken. En dat heeft ons echt goed gedaan, even genieten van het leven en niet bezig zijn met onze kinderwens. Even geen stress of teleurstelling, we hebben allebei het gevoel dat we het echt even kunnen loslaten. Nooit gedacht dat ik dit zelf zou zeggen, maar het is toch echt zo! 

Lees ook het interview met relatietherapeut en seksuologe Kelly Muytjens over de mogelijkheden van gespecialiseerde psychologische begeleiding in Maastricht voor koppels die bezig zijn met een fertiliteitstraject of die ongewenst kinderloos zijn.

IVF-traject

Eind september hebben we weer een gesprek met de gynaecoloog over hoe we nu verder gaan. Omdat de IUI’s ons helaas niet verder hebben geholpen, gaan we over op IVF (In-vitrofertilisatie). Eerst een maand aan de pil en daarna mogen we starten met ons IVF-traject. Eind oktober moet ik voor een uitgangsecho naar het ziekenhuis. Alles ziet er goed uit, dus mag ik die avond ook beginnen met het inspuiten van de hormonen. Na 1 week hormonen te hebben ingespoten, mag ik weer naar het ziekenhuis voor een controle. Er groeien al genoeg eitjes (follikels) en ze zijn al bijna groot genoeg voor de punctie.

Op vrijdag 8 november staat de punctie gepland, en ik ben hiervoor behoorlijk gespannen. Want ik weet niet wat ik kan verwachten. Ik vind de punctie zelf erg tegenvallen en pijnlijk, maar ja alles voor het goede doel! Nadat de punctie heeft plaatsgevonden mogen we nog even wachten in de ‘uitslaapkamer’. Hier krijgen we te horen dat er 11 eicellen zijn gevonden en de kwaliteit van het sperma is ook goed. Morgen krijgen we te horen of er eicellen zijn bevrucht. We zitten dus nog even in spanning, maar hebben zeker goede hoop en we proberen dan ook positief te blijven.

Van euforie naar wanhoop

En dan is het zover, zaterdag 9 november worden we in de ochtend gebeld. We zijn allebei ontzettend zenuwachtig voor de uitslag. Als eerste bellen ze mijn man op, maar die mist de oproep van het ziekenhuis net. Tegen half 12 word ik gebeld en hoor ik aan de andere kant: “Goedemorgen mevrouw Kwint, ik heb helaas geen goed nieuws voor u”. En dan weet ik al genoeg, er is geen enkele eicel bevrucht. Dit hadden we niet verwacht, wat een enorme emotionele tegenvaller was dit! Samen proberen we dit weer te verwerken en verder te gaan met ons leven. En proberen we ondanks alles toch om positief te blijven, want er is nog niet gezegd dat het helemaal niet gaat lukken. En tuurlijk heb ik ook weleens een mindere dag dat het allemaal even niet zo lekker gaat. Het gaat zeker met ups en downs, maar samen staan we sterk!

Ondertussen zijn we ook druk bezig met het maken van onze website nietvanzelfzwanger.nl en onze community. Op deze manier kan ik mijn ervaringen in blogs delen met anderen en hen meenemen tijdens ons traject, dat doet me goed. We richten ook een zwanger worden forum op voor vrouwen en stellen om te praten over vruchtbaarheidstrajecten, zodat ze hun persoonlijke verhaal kunnen delen en vragen kunnen stellen. Iets wat ik gemist heb. Maar vooral om elkaar te steunen, omdat je vaak in hetzelfde schuitje zit. Dit geeft ons heel veel positieve energie, wat natuurlijk erg fijn is.

ICSI-traject

Samen besluiten we even rust te nemen en afstand te nemen van ons fertiliteitstraject en pas in 2020 weer te starten. Even alles in alle rust verwerken en weer hoop hebben en krijgen in de aankomende behandeling. Afgelopen februari zijn we gestart met ons ICSI-traject (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie), weer een hele spannende tijd. Deze keer moet ik een paar dagen langer hormonen spuiten en ook nu zijn er weer genoeg eitjes gegroeid. Een goed teken. De punctie vind ik deze keer nog pijnlijker dan de vorige keer, maar ach ik heb het er zeker voor over.

Uiteindelijk zijn er 11 goede eicellen, een mooi aantal. De uitslag of er eicellen bevrucht zijn, vinden we allebei ontzettend eng en spannend. Want hier ging het de vorige keer mis en eigenlijk durven we er nu niet meer op te hopen. Op de ochtend zelf zijn we zo ontzettend zenuwachtig, dat we met ons hondje even ergens een stukje zijn gaan wandelen. Vervolgens worden we eerder gebeld dan gepland en gelukkig zijn er dit keer wel eicellen bevrucht! Er zijn maar liefst 4 eicellen bevrucht! Wat zijn we ontzettend blij. Weer een stapje dichter bij onze grote wens. Helaas heeft de eerste terugplaatsing van ons embryo niet tot een zwangerschap geleid. Maar we hebben nu nog 3 embryo’s in de vriezer, dus nog 3 keer een kans!

Coronavirus

Door het coronavirus kunnen we niet verder met ons traject. We vinden het allebei eigenlijk wel even fijn dat we niet naar het ziekenhuis hoeven. Even geen stress en spanning. Voor mijn gevoel kunnen we het nu wel echt even helemaal ‘loslaten’. Tuurlijk praten we er wel over en ook denk ik er zeker weleens aan. Het is jammer dat we nu niet verder kunnen, maar ondanks dat proberen we toch positief te blijven.

Onze tweede embryo terugplaatsing 

Eind juni start ons fertiliteitscentrum weer op kleine schaal en mag ik (alleen vanwege corona) voor een controle echo naar het ziekenhuis. Tijdens deze echo houden ze de follikels in de gaten, om te bepalen wanneer de terugplaatsing van ons embryo zal plaatsvinden. We hebben op zaterdag 4 juli onze tweede embryo terugplaatsing. We krijgen goed nieuws, want het embryo is goed uit de ‘vriezer’ gekomen en zelfs al verder door gedeeld naar een 16-cellig embryo. En dan beginnen na de terugplaatsing de twee spannende wachtweken.

De eerste wachtweek gaat snel. De laatste week vinden we altijd het spannendst. In het midden van deze week heb ik af en toe wat krampen in mijn buik en denk ik dat het niet gelukt is. En dat de aankomende dagen mijn menstruatie wel zal gaan doorbreken. Maar gelukkig blijft mijn menstruatie uit, dus dat lijkt me al wel een goed teken. Ook heb ik allerlei symptomen die kunnen wijzen op een zwangerschap. Maar toch durven we er ook weer niet te veel op te hopen, want dit is niet de eerste keer dat we een teleurstelling krijgen.

De dag dat we een zwangerschapstest mogen doen

We mogen een zwangerschapstest doen op zaterdag 18 juli. Maar op vrijdag kunnen we ons niet meer inhouden en besluiten toch de zwangerschapstest één dag eerder te doen. We zijn allebei ontzettend zenuwachtig en durven eerst niet eens naar het resultaat te kijken. Mijn man pakt dan toch de test op en ik zie gelijk een tweede streepje verschijnen. We zijn na al die jaren zwanger! Wat een ontlading, ik word er emotioneel van. We hebben in al deze jaren nog nooit een positieve zwangerschapstest in handen gehad.

We hebben onze eerste echo op 13 augustus gehad, ons kleine wondertje met een kloppend hartje. Wat ontzettend mooi en bijzonder dat we dit toch mee mogen maken. Alles ziet er goed uit zoals het zou moeten zijn!

Niet vanzelf zwanger

Wil je meer informatie? Kijk eens op onze website. Je kunt ons ook volgen via Instagram @nietvanzelfzwanger en Facebook @nietvanzelfzwanger als je dat leuk vindt! Wij hopen dat je hoop put uit onze weg naar het volbrengen van onze grootste wens!

We hopen dat dit artikel je geholpen heeft. Wil je meer weten of heb je nog vragen? Chat met ons! We denken graag met je mee.