HOOGBEGAAFDHEID NIET HERKEND

Gastbijdrage van Annika Bessems
Gastbijdrage van Annika BessemsOrthopedagoog bij Sensable te Cadier en Keer

Annika Bessems is orthopedagoog, werkzaam bij Sensable in Cadier en Keer. Zij is gespecialiseerd op het gebied van hoogbegaafdheid, hoogsensitiviteit en sociaal emotionele problemen bij kinderen, jongeren en volwassenen die op welke manier dan ook vastlopen in hun leven. In deze gastbijdrage deelt Annika een verhaal van een gezin met een hoogbegaafd dochtertje. Een verhaal waarin duidelijk wordt wat het kan betekenen als hoogbegaafdheid niet herkend wordt…

Stad en land hebben ze afgelegd met hun dochtertje van 8 jaar. Gestart op school bij de jeugdarts, door naar de huisarts, diverse psychologen, een alternatieve geneeskundige en zelfs de pastoor van de parochie werd om hulp gevraagd ook al waren ouders eigenlijk niet gelovig.

Allemaal uit liefde, allemaal uit wanhoop: niemand wist precies wat er aan de hand was met het meisje van 8. Iedere discipline keek vanuit zijn eigen visie. De ouders werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Was het nou een depressie? Overgewicht? Of kwam het omdat ze gepest werd op school dat ze er niet bij hoorde omdat ze anders was? Verlegen, onzeker? Faalangst?

School merkte niet op wat ze nodig had. Ze was, ondanks alle zorgsignalen, een gemiddelde leerlinge die uitblonk in taal, uitviel op rekenen. Alleen was ze stiller dan de andere kinderen en mocht ze volgens de leerkracht meer voor zichzelf opkomen.

Thuis vertelde het meisje dat ze zich verveelde en niet wist wat ze kon gaan doen. Ze had weinig vriendinnetjes en bracht veel tijd door op haar slaapkamer; Tekenend en luisterend naar de radio. Dag in, dag uit.

Ondertussen hadden ouders nog de zorg voor twee andere kinderen van 10 en 6 jaar. Door de situatie kwam de relatie tussen vader en moeder onder druk te staan. Beiden gingen er op hun eigen manier mee om. Vader ging meer buitenshuis werken, moeder stond alleen voor de opvoeding en raakte vanwege de druk overbelast en overspannen. Haar parttime job als secretaresse kon ze niet meer uitvoeren en ze zat noodgedwongen met een burn-out thuis. Financiële problemen begonnen te spelen.

De frustratie bij ouders was groot. Ze kregen het gevoel dat ze van het kastje naar de muur gestuurd werden. De wachtlijsten waren eveneens niet helpend. Het psychologisch onderzoekstraject duurde vanaf de aanmelding bij een GGZ instantie tot aan de uitslag ruim acht maanden.

Ouders kregen te horen dat er sprake was van een hoge intelligentie. Daarnaast waren er zorgen over de dromerigheid, overgevoeligheid en starheid van denken. Een uitgestelde diagnose voor een aandachtstekortstoornis en een vorm van autisme kwamen bij de zorgen erbij. En nog wisten ouders niet hoe verder: het beeld van een kwetsbaar en onzeker meisje, inmiddels 11 jaar blijft bestaan.

De hulp die ouders zochten op advies van school of de huisarts, betaalden ze zelf. Ondanks dat het financieel eigenlijk niet ging. En eigenlijk was de hulp het allemaal ‘net niet’: een faalangst training, sociale vaardigheidstraining, training voor het beter leren plannen en organiseren van huiswerk en dagelijkse activiteiten. Ouders hadden het er graag voor over. Allemaal uit liefde voor hun dochter, om haar te zien opgroeien tot een zelfstandige, jonge vrouw die vol vertrouwen en gelukkig in het leven staat.

Maar wat hadden deze ouders nou gemist? Dat ze serieus genomen werden, dat er naar hen geluisterd werd als ze met suggesties kwamen, of gewoon… een luisterend oor en troostende schouder. Het lucht op om zorgen, lief en leed te delen.

Ouders die zoekende zijn en informatie wensen, kunnen onder andere terecht op onderstaande websites:

Annika Bessems
Orthopedagoog
annikabessems.nl