Een blog schrijven, ja dat leek me wel wat. Lekker voortkwebbelen over wat je allemaal bezig houdt. En nu zit ik hier met de laptop op schoot en is het toch even wat anders… Ik moet natuurlijk wel wat schijven waar mensen iets aan hebben, maar hoe weet ik nou van tevoren wat mensen willen? Toch maar bij mezelf blijven dan… hier komt ie: 10 jaar geleden werd ik mama. Ik dacht dat ik mijn leven wel een beetje op orde had. Ik wist wat ik wilde, ik had mijn baan, mijn partner en onze katten. Ja, er kon weer wat bij….

Ik ben Maud, mama van Ben (10) en Emma (8). Getrouwd met Robert en gezinslid van Simba en Balou, de katten (onze eerste kindjes) en Pluis en Saartje, onze konijnen in de tuin. En hooggevoelig, zo kwam ik later achter.

Dat een kind je leven omgooit, dat had ik natuurlijk gehoord. Dat het me zo in het diepe zou gooien, dat had ik niet verwacht. Ik had toen nog de overtuiging dat ik dat wel zou weten. Ik was toch psycholoog, en ik gaf dagelijks mensen tekst, uitleg en tips. Hoe moeilijk kon het zijn, toch? En in het diepe ben ik sindsdien! Ik heb leren zwemmen en ik kan genieten van de golven die me meenemen op de zee waar we ons begeven. Van de nieuwe landen die we aandoen, waar ik nooit van had kunnen vermoeden hoe mooi ze zijn.

Maar waar ik vroeger dacht dat ík degene was die mijn leven regisseerde, zo heeft de geboorte van onze kinderen mij geleerd dat het leven een zee is aan gebeurtenissen, gevoelens, overtuigingen en dingen die je nu eenmaal overkomen. Je kunt varen en koers bepalen, maar nooit volledig. Het is de zee die groter is, en uiteindelijk zul je toch meegevoerd worden op golven. Dus je hebt er meer aan om te leren varen dan om de zee te controleren… en dat leren inzien heeft mij veel tijd en energie gekost.

Vanaf het eerste moment veranderde mijn leven totaal. Ik kwam er dankzij Ben achter dat ik slaap toch echt nodig heb en veel! En dat ik een bijzonder chagrijnige versie van mezelf wordt als ik niet genoeg slaap. Ik kwam er ook achter dat je voor je kinderen tot het eind van de wereld wil gaan als ze zich maar gelukkig voelen. Er waren geen grenzen meer. De prioriteiten van wat ík wilde, vervaagden in de behoeften van mijn kind. Heel langzaam vond ik mijn koers als werkende mama. Het kostte me veel energie om alles in de juiste banen te leiden en het gevoel te blijven houden dat ik het goed deed. Ze zeggen je kunt geen twee heren tegelijk dienen, maar toch probeerde ik het. Gewoon, omdat het niet in me opkwam om niet alles wat ik had te geven aan Ben en aan mijn baan, man, vrienden, kennissen. Het enige wat ik wilde laten gaan was het sporten… dat zou wel een keer komen als ik meer tijd had… Het laat zich raden dat je dit niet lang volhoud, en zo rond de eerste verjaardag van Ben kon ik niet veel meer dan slapen, huilen en me machteloos voelen.  De energie was echt een beetje verbruikt.

Gelukkig is er altijd hulp als je het nodig hebt, en ook ik leerde mezelf kennen en mezelf mee te nemen in de lange lijst met prioriteiten. Het schip kwam weer in rustiger vaarwater zeg maar. 2 ½ jaar later kwam Emma als tweede. Een ander karaktertje, ander willetje, ander persoontje met haar eigen behoeften… De koers die ik dacht eindelijk gevonden te hebben, veranderde weer. Maar deze keer met de moeilijkheid dat er niet 1 maar 2 wensenpakketjes de koers bepaalden. En waar ik bij Ben had geleerd om linksom te varen, zo vroeg Emma me om tegelijkertijd rechtsom te varen. Tja, hoe ga je om met de behoeften van twee kinderen, als je beiden alles wilt geven? Ik leer nog elke dag. Er zijn dagen dat het vloeiend loopt, en er zijn dagen dat ik in dezelfde kuilen loop die ik dacht te kennen. Er is veel lol en plezier, maar er zijn ook dagen dat ik denk: wanneer mag ik weer naar bed?

Ik leerde later dat de eigenaardigheden van mij, mijn kinderen en zelfs mijn man groter zijn dan gemiddeld. Allemaal reageren we gevoeliger dan anderen op prikkels. En we zoeken ze tegelijkertijd ook alle 4 op. Die mix betekent voor iedereen iets anders. Voor Ben betekende dat een zoektocht naar de juiste school, waar hij wel met zijn talenten zichzelf kon zijn. Voor Emma betekent het dat we steeds opnieuw samen met haar moeten kijken en voelen waar haar grenzen liggen. Want als ze eroverheen gaat, dan zijn de emoties groots. Voor mijn man betekent het zich af en toe afzonderen om even tot zichzelf te kunnen komen. En voor mij betekent het steeds opnieuw afstemmen op mezelf, en vooral ook mijzelf meenemen in de behoeften. Het betekent op tijd opladen, anders ontploffen er bommen in ons huis. Het betekent ook erop uit gaan en prikkels opzoeken en mezelf stimuleren. Het vraagt om een sterk innerlijk kompas. Die kan ik niet altijd vinden in de eisen waaraan ik denk te moeten voldoen.

Met alle fantastische opvoedtips en -boeken die er zijn, moet je het als ouder toch zelf uitvinden. En dat gaat met vallen en opstaan. Dat wil ik mijn kinderen meegeven. Dat vallen niet erg is. Fouten maken mag. Het mag groots en het mag even knallen. Maar als de storm op zee is bedaard, dan kom je weer tot rust, en maak je weer heel wat er gebroken is. Je verbindt weer wat uit elkaar is. Je geeft dingen zijn eigen plekje en neemt het mee in je rugzakje op je levensreis. Ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat het leven niet perfect is en wij als mensen ook niet. Leren omgaan met de andere kant, die we allemaal niet zo fijn vinden. Het maakt ons mens, en juist daarom zo mooi! Dat is mijn opvoedmotto.