Een bevalling is naar mijn mening een life-event. Ongeacht hoe deze verloopt. Het is een belangrijk moment in je leven, dat je je vaak goed herinnert en dat je mogelijk ook verandert als persoon. De meeste vrouwen bereiden zich tijdens hun zwangerschap voor op hun bevalling. Toch komt het regelmatig voor dat de bevalling uiteindelijk heel anders verloopt dan je had verwacht of gehoopt. Soms kun je hier last van hebben, ook nog na langere tijd. Als mama van vier heb ik hier ook ervaring mee. In deze blog deel ik mijn persoonlijke ervaring en tips over hoe je hiermee om kunt gaan!

Disclaimer: ik ben GEEN professional en geef alleen de ervaring weer die ik de afgelopen jaren heb opgedaan!

Mijn bevallingen

Twee van mijn bevallingen eindigden in een spoed keizersnede. Bij de eerste zou je beter van een ongeplande keizersnede kunnen spreken; er was namelijk geen haast en geen gevaar voor de baby of voor mij. Toch had ik hier als persoon heel veel last van: ik gaf mezelf de schuld en vroeg me af waarom ik niet ‘gewoon’ kon bevallen! Bij de tweede keizersnede was er echte spoed, de baby was in levensgevaar en moest er meteen uit. (Spoiler: hij is gezond en wel ter wereld gekomen.) Maar vol adrenaline ging ik de narcose in… en zo kwam ik er dus ook uit. Die angst voor het leven van mijn zoontje heeft er nog maanden in gezeten.

Het verwerken van mijn bevallingen

Ik merkte al snel na de eerste bevalling dat ik baalde als een stekker, dat ik bleef hangen bij bepaalde momenten van de bevalling. Ik merkte ook dat ik het gevoel had dat ik alle controle kwijt was. Hierdoor probeerde ik grip te krijgen op alle andere zaken om me heen… Ik besloot mijn bevallingsverhaal op te schrijven en deelde veel met mijn omgeving. Uiteindelijk werd het beter door veel te lezen, een gemakkelijke baby (waardoor ik genoeg slaap kreeg), met het idee ‘de volgende keer lukt het me wel’ en gewoon door het verloop van tijd.

Bij de tweede en derde zwangerschap had ik een vaginale bevalling. De tweede zeker ook niet zoals gehoopt, maar ik merkte wel dat deze sneller ‘uit mijn systeem was’. Helaas werd de laatste bevalling niet de kers op de taart. De angst van deze sectio voelde ik nog maanden erna. Niet meer voor mijn baby, want ik geloofde wel dat hij helemaal gezond was. Maar de pure stresshormonen die nog in mijn systeem zaten.

Wat toen in elk geval hielp, was dat ik een adequate arts had die iemand de bevalling heeft laten filmen, zodat ik het terug heb kunnen kijken. De angst bleef echter en het liefst wilde ik schreeuwen of heel actief zijn om dat gevoel maar kwijt te komen. Dat is natuurlijk lastig in je kraamweek. Daarom ben ik meteen weer veel gaan delen met mijn omgeving. Ik heb het van me af proberen te schrijven in een dagboek en ik heb veel gehuild en ben ook kwaad geworden. Verder heb ik verschillende zorgverleners meermaals gesproken om vragen te stellen en dingen te bespreken. En ik ben teruggegaan naar de kamer waar het begon.

Het belangrijkste in het verwerken van mijn nare bevallingservaringen is toch wel dat mijn omgeving er voor mij was. Zeker mijn man en ouders zullen met momenten wel gek zijn geworden van de herhaling van mijn verhalen, gedachtes en emoties. Maar daar hoorde ik hen nooit over klagen. Een steunende omgeving is echt rijkdom!

Mijn tips in het omgaan met een traumatische bevalling of negatieve beval-ervaring

Tip 1: Praten!

Praat over wat je hebt meegemaakt. Met iedereen die het wil horen. Deel verhalen, gevoelens en gedachtes. Zo vaak, veel en uitgebreid als jij dat maar wilt. Doe het niet persé om oplossingen te krijgen (waarschijnlijk komt jouw gesprekspartner daar toch mee aanzetten), maar om het jezelf te horen uitspreken. Hierdoor verwerk jij weer een stukje.

Tip 2: Zoek andere kersverse mama’s op

Heb je genoeg gedeeld met je directe omgeving? Dan kun je ook altijd proberen om te spreken met andere moeders die je ontmoet hebt bij een zwangerschapscursus, moedercare of online. Omdat zij vaak in dezelfde tijd na de bevalling zitten en dus mogelijk sneller bepaalde gevoelens herkennen, dan iemand die jaaaaaren geleden is bevallen.

Tip 3: Vergelijk niet!

Iedereen is anders. Dus waar de buurvrouw of die goede vriendin geen last van had, kun jij wel last hebben. Probeer dus bij het delen wel in je achterhoofd te houden dat iedereen anders is.

Tip 4: Schrijf!

Zijn er zaken die je niet kunt of wilt delen, of heb je (net zoals ik) het gevoel dat je controle verliest en alles gaat vergeten, denk er dan over om je bevalling op papier te zetten. Gewoon voor jezelf en probeer vanuit je hart te schrijven. Fouten maken mag, en negeer je gevoel erbij ook niet.

Tip 5: Lees!

Er is heel wat kennis te vinden of gevoelens na een bevalling (denk aan Perfecte bevallingen bestaan niet, of Hoezo roze wolk?). Ook op sociale media zijn er nu accounts/groepen gericht op bijvoorbeeld vrouwen die een keizersnede hebben gehad, zoals de @keizersnedeclub.

Tip 6: Vraag je zorgverleners

Heb je vragen over je bevalling? Ga dan in gesprek met je zorgverleners. De nacontrole is een uitgelezen moment hiervoor. Schrijf vragen op en neem eventueel iemand mee, liefst je partner of iemand anders die ook bij de bevalling was. Voor mij was de tijd tot de nacontrole vaak te lang en heb dan ook bijvoorbeeld met vragen al eerder contact gezocht.

Tip 7: Vermijd niet!

Ben je in het ziekenhuis bevallen? ‘Voel’ dan ook eens wat het met je doet wanneer je er weer komt. Of wanneer je een bevalling ziet of erover leest. Soms kun je een spanning of paniek voelen, of zou je willen vluchten. Dit is vaak een teken dat de bevalling (of een andere nare ervaring in deze setting) onbewust nog veel met je doet en niet goed verwerkt is. Vaak zijn we geneigd om dit soort situaties te gaan vermijden, waardoor de negatieve gevoelens ook in je lijf blijven zitten. Met deze wetenschap zou je eens kunnen proberen om jezelf bewust wél bloot te stellen aan deze prikkels, zodat de gevoelens loskomen en je ze kunt verwerken. Let erop dat je wel een geschikt moment in de tijd uitzoekt hiervoor.

Tip 8: Zoek professionele hulp!

Merk je dat het lastig voor je is om de negatieve ervaringen rondom je bevalling zelf te verwerken? Wacht dan niet te lang met hulp zoeken! Begin bij de Praktijkondersteuner van de huisarts of zorg dat je wordt doorgestuurd door je zorgverleners naar een psycholoog of maatschappelijk werker. Zeker wanneer je moeite hebt met slapen, herbelevingen hebt van de bevalling, je weinig/geen gevoelens hebt voor de baby, je hallucinaties hebt of wanneer je gevoelens en gedachtes je dagelijkse leven beïnvloeden.

Tip 9: Neem de tijd!

We nemen tegenwoordig nog weinig tijd ergens voor, eigenlijk willen we dat alles NU opgelost is. De tijd doet ook zijn werk. Dus kun je je ei kwijt, slaap je, kun je het dagelijkse leven en de zorg voor je gezin aardig aan? Dan kun je ook nog even ‘door hobbelen’ om te bezien waar je na enige tijd staat. Als het nodig zou zijn, kun je op een later moment ook altijd nog actie ondernemen.

Tip 10: Vergeet je partner niet!

Wanneer je partner aanwezig is geweest bij de bevalling, kan hij of zij nadien ook nog last hebben van de bevalling… Vraag je hem/haar ook naar zijn/haar beleving, gevoelens en gedachtes?

Denk je nu, mijn bevalling is al eeuwen geleden, maar het staat me nog steeds in de weg? Ook dan kun je nog actie ondernemen!

Rest mij nog de laatste allerbelangrijkste mededeling: je faalt NOOIT! Geen enkele manier van bevallen is een makkelijke. Wees altijd trots op jezelf, dat verdien je!!