Ongeveer 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een vroeggeboorte. Prematuriteit kan stress en angst veroorzaken en een grote impact hebben op het gezin. Max, de oudste zoon van Moniek werd in 2015 geboren na een zwangerschap van 26 weken en 4 dagen. Over de bijzonderheden tijdens de zwangerschap en de impact van deze extreme prematuriteit, vertelt Moniek openhartig in dit ervaringsverhaal.

Opvallend dikke buik

In mei 2015 kwamen we erachter dat we een kindje verwachtten, de uitgerekende datum was 7 januari 2016. Een fijne zwangerschap volgde, zonder echt veel complicaties of klachten. Ik werkte destijds als beleidsmedewerker en we zaten midden in de uitrol van een groot project waarvoor we veel trainingen moesten geven aan medewerkers. Ik kreeg veel reacties op de omvang van mijn buik; “Krijg je een tweeling?”, “Bijna met verlof zo te zien?”. Omdat het mijn eerste zwangerschap was gingen er bij mij eigenlijk geen alarmbellen af.

Steek in mijn buik

De laatste week van september begon normaal, ik was op mijn werk en had twee trainingen gepland die dag. Aan het einde van de werkdag liep ik naar de auto en voelde ineens een soort steek in mijn buik; ik bleef even staan en dacht “ik moet toch wat rustiger aan gaan doen”.  Ik was toen 25 weken en 4 dagen zwanger. Die avond ben ik nog gaan zwemmen, niet wetende wat ons te wachten stond. Dinsdagochtend had ik weer wat vage klachten bij het opstaan en ik werd ongerust. Ik heb toen de verloskundige gebeld en gevraagd om een extra controle, ik mocht diezelfde ochtend nog langskomen.

Zwangerschapssuiker?

De verloskundige schrok van de omvang van mijn buik, zij had mij twee weken eerder ook gezien en mijn buik was aanzienlijk gegroeid. Bij het meten van mijn buikomvang bleek dat mijn buikomvang overeenkwam met een zwangerschapsduur van 34 weken, terwijl ik pas 25 weken zwanger was. Er werd gedacht aan zwangerschapssuiker en er werd een afspraak gemaakt voor een glucosetolerantietest.

Extra groeiecho en test

Ik ging naar huis en werd eigenlijk direct weer gebeld door de verloskundige, het zat haar niet lekker en ze had een afspraak gemaakt voor een extra groeiecho en controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Mijn week ging eigenlijk gewoon zoals ‘normaal’, wel merkte ik dat ik veel sneller moe was en dat mijn lichaam me eigenlijk dwong om rust te nemen. Gelukkig had ik fijne collega’s die me die rust ook lieten nemen. De glucosetolerantietest volgde op woensdag en de vrijdag daarop gingen we voor de groeiecho en controle naar het ziekenhuis in Heerlen. We hadden nog steeds geen idee van de achtbaan waarin we zouden stappen…

Al 3 cm ontsluiting!

Mijn man ging mee naar het ziekenhuis. Bij de groeiecho kregen we mooie 3D foto’s, met de baby was alles goed, maar ik bleek veel vruchtwater te hebben (een zogenaamde polyhydramnion). De controle bij de gynaecoloog volgde en daarmee ook de start van onze reis met Max op de NICU. Uit de controle bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had… De woorden van de gynaecoloog: “Dit ziet er niet goed uit, u heeft al 3 cm ontsluiting. U mag niet meer naar huis, ik ga bellen naar het AZM om te kijken of daar plek is voor u en op de NICU voor uw kindje. Wanneer daar geen plek is dan is Veldhoven, Nijmegen, Zwolle een optie…”

Binnen no-time lag ik op de brancard

Binnen no-time lag ik op de brancard, kreeg ik 2 infusen, longrijpers en magnesium voor Max. Voor mijn gevoel was ik binnen een kwartier met de ambulance in Maastricht, mijn man bleef achter in Heerlen en volgde pas later. In Maastricht bleek bij controle dat ik al 5 cm ontsluiting had, er werd verwacht dat Max die dag al geboren zou worden. Het stabiliseerde bij 6 cm en een dag later mocht ik van de verloskamer naar een ‘gewone’ kamer. Het weekend was vol emoties maar ook gevuld met hoop dat het toch nog allemaal even zou duren. Die zondagavond kreeg ik last van mijn rug en kwam ik moeilijk in slaap omdat die maandag ook de sterfdag van mijn vader was (hij overleed in oktober 2000). Ik kreeg paracetamol en temazepam zodat ik toch wat kon proberen te slapen.

Max werd geboren na 26 weken en 4 dagen zwangerschap

Achteraf bleek dat de rugpijn weeën activiteit was… Die maandagochtend werd Max om iets voor 5 uur geboren na een zwangerschap van 26 weken en 4 dagen. Hij was ongeveer 34 cm lang en woog 988 gram, een mooi gewicht voor die termijn. Max had naar omstandigheden een goede start, natuurlijk veel te vroeg, maar hij was snel te stabiliseren en hij had voldoende aan ademhalingsondersteuning in de vorm van C-pap. Hij kwam even voorbijgeflitst in zijn glazen huisje, hij ging naar de NICU en ik zag hem een aantal uur later pas.

De maanden die volgden in het ziekenhuis

Er volgde een spannende tijd in het ziekenhuis, Max deed het voor zijn termijn goed maar had wel te maken met veel en diepe saturatiedips. Hij kreeg veel onderzoeken, o.a. een hersenscan, oogonderzoeken, etc. waar hij gelukkig steeds goed doorheen kwam. Rond 20 oktober verslechterde de situatie ineens, hij had meer ademhalingsondersteuning nodig en je zag aan hem dat hij oncomfortabel was. Er werd aan een infectie gedacht en daar werd zijn bloed op gecontroleerd. We waren op dat moment bang om hem toch te moeten verliezen. Ook werd wat slijm op kweek gezet. Het bleek dat hij een para influenza infectie had, daarvan moest hij vooral uitzieken en in de isolatie box geplaatst worden. We kregen dus een kamertje voor ons alleen op de NICU. Max krabbelde langzaam weer op en mocht terug naar de afdeling.

Totale duur in ziekenhuis

In totaal heeft Max 11 weken op de NICU/High Care in Maastricht gelegen waarna we naar Heerlen overgeplaatst konden worden, in Heerlen bleef hij nog 4,5 week. In totaal dus 15,5 week ziekenhuis met veel spanning en emoties, infuusjes, medicatie, een para influenza infectie, twee keer bloed bijgezet en natuurlijk groeien, leren ademen en leren drinken. Op 20 januari 2016 mochten we eindelijk samen naar huis.

Hoe bouw je in het ziekenhuis een band op met je kindje?

Op de NICU is veel aandacht voor de hechting en binding met je kindje. Je wordt gestimuleerd om zoveel mogelijk zelf te doen en goed te kijken naar wat je kindje nodig heeft. Ik was eigenlijk de hele dag op de afdeling, alleen om te eten en slapen ging ik naar het Ronald McDonald huis. Toch zie ik wanneer ik foto’s en filmpjes terugkijk ook veel onzekerheid bij mezelf als moeder, het was voor mijn gevoel nooit goed genoeg.

Hoe ging het herstel thuis?

Max deed het eigenlijk prima na thuiskomst, was een makkelijke baby die goed at en sliep. We waren zo blij dat we eindelijk thuis waren. Toch kwam bij mij vrijwel direct ook de man met de hamer… Ik heb die maandag na thuiskomst van Max meteen de huisarts gebeld met een vraag om een verwijzing voor de psycholoog. Er was een wachtlijst maar kon wel al bij de praktijkondersteuner terecht. Uiteindelijk kon ik een stuk eerder terecht bij Moventis, geregeld via de fysiotherapeut van Max die voor het TOP-programma bij ons thuis kwam. Ik kreeg gesprekken en EMDR bij de psycholoog, de spannende periode in het ziekenhuis en het feit dat Max op de sterfdag van mijn vader is geboren hadden voor PTSS-klachten gezorgd.

De EMDR deed me goed. Ook ben ik eerst een mindfulness training voor mezelf gaan volgen en later ook samen met Max, weer bij Moventis. Zo’n opname doet zeker ook wat met je relatie, je hebt samen een ontzettend lange tijd in een stressvolle situatie gezeten. Ieder gaat daar weer anders mee om, ik haalde veel voldoening uit het delen van ons verhaal, mijn man had dat minder.

Hoe gaat het nu met Max?

Max is nu 5,5 jaar en is een leuk en slim ventje dat de hele dag kletst en bezig is. Hij is gevoelig en geïnteresseerd in de mensen om hem heen, dieren en de natuur. Hij is wat prikkelgevoeliger dan andere kinderen, hiervoor krijgt hij ergotherapie op school. Op de peuterspeelzaal was hij om die reden achteraf gezien niet echt op zijn plek. Uiteindelijk is Max naar de startklas op een basisschool in de buurt gegaan; daar kreeg hij in een klein klasje met extra ondersteuning de tijd en begeleiding die hij nodig had om door te kunnen stromen naar groep ½ op deze fijne basisschool.  Verder heeft hij vanaf thuiskomst fysiotherapie voor de grof-motorische ontwikkeling. Ook Max heeft uiteindelijk EMDR-behandeling gekregen bij Moventis, daar heeft hij ontzettend veel baat bij gehad, vooral op het gebied van prikkelverwerking. Max is ook wat kleiner en lichter dan zijn klasgenoten, daarvoor is hij nu in behandeling bij een diëtist.

En hoe gaat het met jou, hoe kijk jij erop terug?

Ik kijk terug op een ervaring die ontzettend spannend en emotioneel was maar die me ook als mens veel heeft gebracht. Uiteindelijk heb ik door de geboorte van Max op de sterfdag van mijn vader ook die gebeurtenis echt een plek kunnen geven. Ik heb veel geleerd over mezelf en inzichten gekregen over wat ik wel en niet wil in mijn leven. Ook van mijn tweede zwangerschap en onze tweede zoon, die gelukkig op een termijn van 38.6 weken werd geboren, heb ik veel geleerd. De EMDR, mindfulness en ACT hebben mij persoonlijke groei gebracht. Het is mijn drive geworden om deze ervaringen te delen en ook anderen te helpen. Zo ontstond eerst Studio Puur Geluk. Coaching o.b.v. ACT, Mindfulness voor kinderen, Mind-Walk en creatieve workshops. En in november 2020 richtte ik samen met een andere ervaringsdeskundige, Niek Schoonbrood, Pril Begin op.

>> Lees meer over het initiatief Pril Begin in dit interview: ‘Pril Begin: Kennis, ervaring en een netwerk bij vroeggeboortes en/of een moeilijke start‘.