Onze kinderen geloven niet meer in Sinterklaas. En ook van de kerstman weten ze dat het niet helemaal mogelijk is om in 1 nacht de hele wereld te voorzien van kadootjes.

Zaak afgehandeld! ..? toch?

Maar…

Hoe dichter het bij de grote dag komt, hoe meer de overtuigingen toch weer veranderen… hij is wel op TV. En hij komt aan in Nederland, dat kun je toch zien? Zullen we dan toch maar onze schoen zetten mama? Want dan kan Sinterklaas er iets in doen…

Uuuhhmm…. Wat zeggie?

JA, ze zijn weer overstag. Het zou namelijk wel kúnnen, toch???

Ik herken het wel… de behoefte om nog even te blijven geloven in die heerlijke wereld waarin dingen als magisch kunnen gebeuren. De spanning als je in bed ligt en je afvraagt wat er morgen in je schoen zal zitten.

Ik had het ook. Zelfde leeftijd. Ook ik geloofde al een tijdje niet meer, maar wist mijn ouders nog 1 jaartje te overtuigen dat ik dat wel deed. Gewoon, om nog niet afscheid te hoeven nemen ervan.

Mijn ouders waren vanuit hun eigen jeugd gewend om kerst te vieren, en we vierden Sinterklaas alleen zolang wij als kinderen daar nog in geloofden. Dat wist ik op de een of ander emanier. En ik wist dat als ik zou toegeven dat ik het grote geheim kende, we geen sinterklaas meer zouden vieren. Dus nog 1 jaartje deed ik mijn best om iedereen te overtuigen dat ik echt wel geloofde. En nog 1 keer gingen mijn ouders erin mee. Het werd een heerlijke tijd, waarin ik me helemaal uitleefde in mijn fantasiewereld waar mensen op paarden over daken kunnen lopen zonder dat iemand het hoort of zelfs merkt. Waar er op magische wijze kadootjes onder een verwarming terecht komen en niemand zich afvraagt hoe dat in hemelsnaam mogelijk is.

Dit jaar zal ík erin meegaan. Gewoon voor de gezelligheid, omdat het zo’n leuke traditie is. Natuurlijk in een ander jasje dan we gewend zijn, zonder uitbundige feesten met vele kinderen en wild gespring. Maar voor nu is dat eigenlijk wel heel fijn. We gaan er ons eigen feestje van maken!