Ik kan intens genieten van de ochtend.

En dan bedoel ik vooral de vroege ochtend, als de wereld nog half slaapt, en in ons gezin sowieso iedereen nog… in het weekend dan.

De zon die langzaam meer licht geeft aan de tuin. De frisheid die je voelt als je buiten loopt. Die tijd van de dag lijkt alles nog langzaam te gaan, alsof het nog niet helemaal ontwaakt is.

Het is de tijd van mijn favoriete bezigheid: mijmeren.

Dit is de tijd van de dag, dat ik alles om me heen kan inademen, dat ik mijn gedachten de vrije loop kan laten gaan en weer ruimte voel in mijn lijf.

Het duurt niet lang voordat de wereld helemaal ontwaakt is, en de snelheid flink opgevoerd wordt. Dat de rest van het gezin wakker wordt en er geluiden, vragen, opmerkingen en interactie komt.

Maar dat is er nog niet, nog even niet.

Nu is er nog alle ruimte voor mij. Ik heb altijd de meest geweldige ideeën in deze ochtenden, dan kan alles eens vrij stromen, zonder onderbreking.

Mijn dagen vullen zich met het zorgen. Voor anderen, voor het huishouden, voor inkomsten. De kinderen helpen met hun kleding en hun ontbijt, het huishouden netjes houden, de boodschappen doen, de was vouwen, ‘nog even tussendoor’ werken als de kinderen naar school zijn, …

De lijst is lang. En ik raak vaak verdwaald tussen alle dingen die ik vind dat ik moet.

Ik heb weleens geprobeerd om het even niet te doen… het iedereen zelf te laten uitzoeken. Maar dat past dan ook niet bij me. Het zit in mijn aard om op te merken wanneer iemand iets nodig heeft en ook om daarop te reageren. Doe ik het niet, dan ga ik tegen mezelf in, en dat is ook geen fijn gevoel.

Ik ben gevoelig voor de noden van anderen, en automatisch reageer ik daarop. Het heeft me veel gekost om dat ok te vinden. Ik was lang boos op iedereen om me heen, omdat ze zoveel van me vroegen. Dat ze mij niet zagen, maar alleen hun eigen behoeften. En ik was ook boos op mijzelf omdat ik geen grenzen aangaf. En uiteindelijk begon me te dagen dat beiden geen oplossing zijn. Het geeft me in beide gevallen geen goed gevoel en het helpt me niet verder.

Uiteindelijk begon met te dagen dat het erbij hoort voor mij. Daar kan ik van alles van vinden, maar het is nu eenmaal zo. En dat was een bevrijding zeg!

Ik kon eindelijk ophouden met er iets van vinden, en zoeken naar wat wel werkte voor mij.

En dat is dus genieten van de rust in de ochtenden, het alleen zijn. Het mijmeren in de dag die ontwaakt. Even niets hoeven, nog even langzaam, de nieuwe dag inademen…

Voor mij het gouden uur van de dag. Laat de dag maar beginnen!