Michelle (40 jaar) uit Gulpen ging in de zomer van 2020 voor het eerst op vakantie met haar nieuw samengestelde gezin. Samen met haar nieuwe liefde Bart, zijn twee kinderen Nico (8 jaar) en Celine (10 jaar) en haar eigen twee dochters Aafke (10 jaar) en Noa (8 jaar) vertrok ze eind juli vol goede moed richting de Italiaanse zon. Wat een ontspannen vakantie had moeten worden, werd een intensieve reis vol emoties, gedachten en twijfels. Michelle besloot haar ervaringen op te schrijven en benaderde het CJG043 met de vraag haar vakantieverhaal te delen. Dit vanuit de wens dat het herkenning en erkenning oplevert voor de uitdagingen waar samengestelde gezinnen mee te maken krijgen! Lees je mee?

Daar gingen we dan…

En daar gingen we dan, op weg naar onze vakantiebestemming in een gehuurde Minivan. Voldoende plek voor vier kinderen en Bart en ik als twee kapiteins voorin. “Ik wil op de achterbank!”, “Ik wil in het midden”, “Ik wil naast Celine”, “Ik wil naast Nico”, “Ik wil als eerste de tablet”. Schelle stemmen vulden de huurauto met wensen. Nadat we deze discussies hadden overwonnen, was de auto knus ingericht. Ieder had een eigen plekje met muziek en voldoende digitale ondersteuning om de reis goed door te komen. Bart en ik zijn nu zo’n anderhalf jaar samen. Vanaf het eerste moment hebben we veel intieme dingen met elkaar gedeeld, waardoor we een sterke verbinding hebben. Samen met onze kinderen op vakantie gaan, zou het laatste stukje samenbrengen van hetgeen we met z’n tweeën al hadden opgebouwd. We hadden er zin in; iedereen had zich verheugd op deze vakantie. Niet wetende wat nog allemaal zou volgen…

De zon tegemoet

Het was nog donker, maar in de verte kwam de zon al langzaam op. De broodjes waren gesmeerd en de eerste zenuwen werden overwonnen door te benoemen wat we allemaal zouden gaan zien, doen en beleven tijdens onze vakantie. Wie dit allemaal hoorde, moest wel zin krijgen in de vakantie. Zo reden we de zon tegemoet. Iedereen leek op zijn eigen manier in stilte te genieten van hetgeen waar we samen aan waren begonnen. Vroeger, toen ik klein was, wilde mijn vader ook altijd graag voor dag en dauw van huis vertrekken, dus zo’n opkomende zon riep bij mij een nostalgisch vakantiegevoel op. Alleen zat ik nu voor het eerst met een nieuwe partner, mijn twee eigen kinderen en twee ‘vreemde’ kinderen in de auto. ‘Ach ja, wat maakt het uit?’, dacht ik nog. ‘Het is wat je er zelf van maakt. Wat kan er misgaan?’ Die gedachte zou nog vaak op de proef gesteld worden.

Een teleportaal naar een nieuwe tijdelijke wereld

Langs me heen gaan auto’s, caravans en dezelfde volgestopte minivans als die van ons. ‘Zouden zij ook samen op vakantie gaan als nieuw samengesteld gezin?’ vroeg ik me af. Ik keek naar de gezichten van de passagiers om een glimp van hun emotie op te kunnen opvangen. Na een tijd kwamen we bij de Gotthard tunnel. Noa had al een uur lang gevraagd: ‘rijden we nu de lange tunnel in?’ Bij elke tunnel die we passeerden dacht zij de 15 km lange tunnel in te rijden. We moesten met z’n allen lachen als ze steeds weer opnieuw die vraag stelde. Toen was het dan eindelijk zover; enigszins bewolkt en met een klein beetje motregen reden we de tunnel in. Een teleportaal die ons zou brengen naar een nieuwe tijdelijke wereld waarin we het met elkaar moeten doen. Toen we de tunnel uitreden werden we uitgebreid begroet door warme zonnestralen. ‘Dit is vast een goed teken!’, dacht ik. Ik lachte naar Bart die mijn hand vastpakte alsof hij wilde zeggen dat hij gelukkig was. Stilzwijgend reden we de laatste kilometers naar onze eerste bestemming.

Een Italiaanse villa

We hadden een mooi huisje geboekt om de lange reis naar Italië te onderbreken. Iedereen was blij uit de auto te kunnen en we waren vol spanning over onze eerste overnachting. Celine en Aafke hadden al gefantaseerd hoe het zou zijn; een Italiaanse villa misschien? En dat was het; een mooi groot gebouw waar we met z’n allen konden uitrusten om de volgende dag de laatste kilometers naar onze eindbestemming af te leggen. We zaten nog niet goed en wel op het terras toen de eerste bulten op onze huid zichtbaar werden. Het plaatsje waar we overnachtten werd kennelijk geteisterd door een muggenplaag. Vandaar al die ‘anti-muggen dozen’ en spray. Een mooie, lange avond in de buitenlucht op het terras zat er dus niet in. Maar dat mocht te pret niet drukken. Moe van de reis besloten we allemaal lekker te gaan slapen.

Onenigheid en ruzie

Ware het niet dat de kinderen het maar niet eens konden worden over de kamerindeling. Om het iedereen naar de zin te kunnen maken, besloten we matrassen te verslepen. Maar ook dat mocht niet baten; er bleef onenigheid en ruzie ontstaan. Aafke was er op een gegeven moment klaar mee; ze wilde niet meer bij de anderen slapen en bleek vastberaden te zijn dat ze bij ons in bed wilde liggen. Na een aantal pogingen besloot Bart van plek te ruilen en zo lag ik de eerste nacht met Aafke in bed. ‘Dan maar één nacht niet samen’, dacht ik. Jammer vond ik het wel; ik had graag nog even de dag willen doornemen met Bart. Hem een knuffel willen geven om te laten blijken dat het ‘goed’ was. Het koste mij wat moeite om het los te laten en mee te gaan in de plotselinge verandering, maar wetende dat je je met zes personen allemaal een keer moest aanpassen, viel ik toch voldaan in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker van de jeukende muggenbulten. Door een klein raampje zag ik de zon al schijnen. Het stemde mij vrolijk en ik had zin om verder te reizen naar de plaats van bestemming. Aafke lag nog in een diepe slaap, maar al gauw werd zij gewekt voor de stemmen van de anderen die waarschijnlijk in dezelfde stemming zaten als ik.

Weemoed & acceptatie

Onderweg veranderde het landschap en leek de vakantiestemming er meer en meer in te komen bij iedereen. Toch maakte mijn vreugde soms ook plaats voor het besef dat we nooit meer als stamgezin een dergelijke vakantie zouden meemaken. Die gedachten stemden me droevig. Gelukkig was iedereen met zijn eigen dingen bezig, waardoor ik onopgemerkt door het raam naar buiten kon staren en mijn gedachten de vrije loop kon laten. En zo bereikten we dan onze eindbestemming. Na een uur hadden we het huisje gezellig ingericht en plofte iedereen neer. Aafke en Noa wilden meteen naar het strand. Celine liet zich door hun enthousiasme aansteken en wilde mee. Nico rolde een keer met z’n ogen, maar als enige jongen in het gezelschap besefte hij waarschijnlijk dat hij de meeste concessies zou moeten doen deze vakantie. Door zijn reactie leek het erop dat hij zich daar al bij neer had gelegd.

Water naar de zee

Nog vol van mijn dubbele emoties liet ik de onenigheden tussen de kinderen, die voortdurend en ook over de kleinste dingen plaatsvonden, een beetje voor wat ze waren. ‘Het zal zich wel vanzelf oplossen’, zo dacht ik. Mijn partner was hier meer mee bezig. Hij probeerde telkens een bemiddelende rol aan te nemen en het iedereen naar z’n zin te maken. Naar mijn idee was dit water naar de zee dragen. Te moe en nog teveel bezig met mezelf, liet ik ook dit voor wat het was. Ik liet me meevaren op wat zich aandiende. Dat had ik mij ook voorgenomen. Want ik had me vooraf al gerealiseerd dat ‘loslaten’ en ‘aanpassen’ thema’s zouden zijn die voor mij (en iedereen) zouden gaan spelen deze vakantie.

Irritatie

Na een aantal dagen merkte ik dat ik steeds minder kon genieten van het samen zijn en meer irritatie begon te krijgen. Met mijn verstand kon ik dan wel denken dat ik mij moest aanpassen en moest loslaten, maar mijn gevoel zei iets heel anders. Zo kwam er een strijd tussen gevoel en verstand, die je niet kunt winnen. Toch ging ik het gevecht aan. Uiteraard resulteerde dit al gauw in een onoverzichtelijk web van gedachten en emoties. Ik betrapte mij erop dat ik irritaties kreeg over gedrag van anderen, over de kleinste dingen als dingen die niet werden opgeruimd, over dagelijkse discussies wie het eerste mocht douchen, over het commentaar op het eten, en al wat meer. Telkens weer die eindeloze discussies, die zo weinig opleverden. Inwendig voelde dat ik behoefte had om te schreeuwen. Ik zag me al over de tafel heen hangen en uitroepen hoe ondankbaar ik iedereen vond en hoe ik vond dat iedereen zich aanstelde. Ik zou wel eens flink met mijn vuist op de tafel willen slaan. Maar die emoties hield ik voor mezelf. En ondertussen bleef ik proberen om mezelf in de modus te houden van ‘loslaten’ en ‘go with the flow’.

Zoeken naar verbinding

In dat proces leek de verbinding met Bart steeds meer verloren te gaan. Hij volgde z’n eigen koers en koos zijn eigen aanpak, waar ik het (uiteraard) vaak niet mee eens was. En ik deed hetzelfde door uit de verbinding te treden en me terug te trekken in mezelf. Ook de verbinding met de kinderen kwam steeds meer onder druk te staan, wat zich nog eens extra uitte in hun gedrag. De liefdevolle blik die Bart en ik in de auto hadden uitgewisseld, was er al dagen niet meer geweest. Gewoonweg omdat we beiden opgeslokt werden door hetgeen wat om ons heen gebeurde. Haastig en soms vol verlangen zochten we elkaars blikken op, maar het was bijna nooit dat die blikken elkaar kruisten. Ook Bart had zichtbaar last van het geheel, al was het maar vanwege het feit dat hij in mij ook een ander persoon zag en niet wist hoe hij daarop moest reageren.

Zo kon het niet langer…

Na een wegloopactie van Celine in de drukke stad en Aafke’s reactie daarop wist ik dat het tijd was voor verandering bij mezelf. Zo kon ik niet langer doorgaan. Maar hoe blijf je in verbinding met zes personen als iedereen iets anders wil, iets anders wenst, het anders voor zich ziet, andere behoeften heeft?
Wie moet z’n behoeften dan aan de kant zetten en wie moet het langst wachten en wie mag het eerst? Opnieuw voelde ik de drang om te schreeuwen. Niet uit boosheid en frustratie richting de anderen, maar uit onmacht omdat ik niet wist hoe ik dit aan moest pakken. Ik houd van nieuwe dingen en nieuwe uitdagingen, maar dit was te veel van het goede…

Op zoek naar antwoorden

Een dag later op het strand leek het Bart en mij even te lukken om met elkaar in gesprek te komen. Met een overpeinzende blik leek hij antwoorden bij mij te zoeken. Antwoorden die ik zelf helaas ook niet altijd had. Na 10 minuten kwam de eerste al aanlopen. “Nu even niet, we zijn in gesprek en vermaak jezelf maar even”, zei hij. Deze opmerking van Bart deed me goed. Hij koos voor mij, voor ons. Iets wat mij nog niet gelukt was deze vakantie. Daardoor leek er een opening te ontstaan om opnieuw met elkaar in verbinding te komen. Een lang gesprek, afgewisseld met lange stiltes volgde. Door elkaars hand vast te pakken was het even of ik weer de vlinders in mijn buik voelde, alsof ik weer kon zien wie hij was, de man waar ik verliefd op was geworden…

Twijfels

Beetje bij beetje kwam de verbinding tussen Bart en mij terug. Dat was natuurlijk heel fijn. Toch werd ik weer overspoeld door nieuwe gedachten en gevoelens. Hoe kon het gebeuren dat dit gevoel tussen ons, de verbinding die ik dacht dat zo sterk was, zo snel kon verdwijnen? Dat boezemde me wel lichtelijk angst in. Hoe moet dat straks in de toekomst, als we zouden gaan samenwonen? Dat zou ik niet aankunnen en ook niet willen. Ik ben veertig jaar en ik heb genoeg meegemaakt om in ieder geval te weten wat ik niet meer wil. ‘Hebben wij nog wel een toekomst samen?’, vroeg ik me af. En hoe zou die toekomst er dan uit gaan zien? Zou een leven als nieuw samengesteld gezin wel voor mij zijn weg gelegd? En zou ik er zin in hebben om zijn kinderen in mijn leven toe te laten? Zou ik bereid zijn om alle ups en downs samen mee te maken? Als ik dit nu al niet aankon, dan zou een toekomst samen vroegtijdig grijze haren, veel rimpels en om het jaar een burn-out betekenen. En dan nog mijn kinderen. Moest ik hen daar een onderdeel van laten zijn? Zou ik hun leven ook niet veel zwaarder en moeilijker maken met een dergelijk besluit? Het feit dat ik hun leven hiermee ook zou kunnen verrijken kwam op dat moment niet in mij op…

De heilige maagd Maria

Ondanks dat ik genoot van de herstelde verbinding met Bart werd het web in mijn hoofd er dus niet bepaald minder groot op. Mijn oog viel op dat moment op het boek dat ik had meegenomen om te lezen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik überhaupt aan lezen zou toekomen? Ik schoot in de lach om mijn eigen naïviteit. Als iemand de minste aandacht van iedereen had gekregen, dan was het mijn boek wel. Een melancholisch gevoel overviel me. En hoe ik ook probeerde om eruit te komen, het zorgde er alleen maar voor dat ik meer vast kwam te zitten. Op een zonnige ochtend bezochten we een grote kathedraal. Deze keer had maar één iemand gezeurd dat hij niet een kerk wilde bezoeken. Ik stond tegenover een groot beeld van de heilige maagd Maria. Ik aarzelde een seconde om haar hulp te vragen. Zij was tenslotte DE moeder. Zij moest het wel weten en kon mij vast de antwoorden geven. Maar al snel dacht ik erachteraan dat zij nooit te maken had gehad met een nieuw samengesteld gezin. Voor de zekerheid pakte ik voor we de kerk uitliepen toch een bidprentje met een gebedje mee voor het geval dat ik het écht nodig zou hebben.

Tijd voor een ijsje

Bij buitenkomst werden we allemaal overvallen door de hitte. “Tijd voor een ijsje!”, riep ik. Het kwam bijna als een shock dat niemand protesteerde. Voor één keer waren met we het met z’n allen eens deze vakantie! Ik kon de man achter de ijskraam wel een knuffel geven van opluchting. Afgekoeld en voldaan van het ijs liepen we terug naar de auto. Aangezien het ons niet gelukt was om vaste afspraken te maken over ieders plek in de auto, ontstond er opnieuw discussie. Bart had kennelijk genoeg van zijn rol als bemiddelaar en koos eieren voor zijn geld. “Ik ga de auto alvast halen, blijven jullie maar hier”, zei hij. Daar stond ik dan met vier kinderen, waarvan Nico uiteraard weer het onderspit delfde. Hem vroeg nooit iemand waar hij wilde zitten. Hij kreeg zijn plek toegewezen van de meiden en daar mocht hij het mee doen. Misschien had hij nog het grootste aanpassingsvermogen van ons allemaal bedacht ik me…

Rotvakantie

De stemmen van de meiden gingen aan me voorbij. Vaag hoorde ik wat kreten, die ik probeerde te herhalen om enigszins de indruk te wekken dat ik luisterde naar wat ze te zeggen hadden. Dit leek effect te hebben, want men dacht na over elkaars woorden. Totdat Aafke er genoeg van had en er een stortvloed van scheldwoorden uitperste waar ik haar normaliter drie weken huisarrest voor had gegeven. Even kreeg ik het idee om heel hard weg te rennen. Ik had deze gedachte nog niet goed en wel afgerond of het vrouwelijk drama was ontaard in huilen en tranen. “Wat een rotvakantie!” schreeuwde iemand. “Ja dat komt door jou”, zei de ander. Ik keek naar de lucht en dacht nog even terug aan moeder Maria die dit misschien als een noodgeval zou beschouwen en een private verschijning kon overwegen om ons te redden. Maar al snel wist ik dat doordacht ingrijpen van mij nodig was en dat ik iets anders moest doen dan ik tot nu toe deed. Zes verdrietige ogen gevuld met boosheid keken mijn kant op. Zelfs Nico wachtte in spanning af wat mijn volgende stap zou zijn.

Preek

Toen begon ik aan een preek over vrede, inlevingsvermogen en empathie. Ik kon niks originelers bedenken. Wonderbaarlijk genoeg werden er toen zonder gedoe concessies gedaan. Ik ben er nog steeds niet achter of dit kwam doordat ze zo snel mogelijk van de saaiheid van mijn preek af wilden komen of dat mijn woorden impact hadden gehad. Hoogstwaarschijnlijk zal het eerste het geval zijn geweest, maar dat maakte helemaal niks uit; het resultaat was hetzelfde. In het donker reden we terug naar huis. Er werd veel gekletst en bij de kinderen leek de ruzie alweer ver weg. Bart en ik keken elkaar aan wetende dat we hier nog niet klaar mee waren en zoekende wat dit zoveelste voorval met ons allebei deed. Toen hij glimlachte en me zijn hand toestak, voelde ik weer datzelfde vertrouwen als op het strand. Het gaf me hoop en vulde mijn donkere gedachten met wat licht. Op de dagen die volgden, leken de kinderen minder discussie te voeren en leek iedereen wat meer op elkaar afgestemd.

Een moment van bezinning

De voorlaatste dag lukte het Bart en mij om ’s avonds, toen de kinderen sliepen, nog fit genoeg te zijn om samen een drankje te doen op de veranda. Wat eerst zo normaal was, voelde nu bijna als iets onwennigs. Ik had er wat chips bij gepakt om het gezellig te maken. De lampjes die we de eerste dag hadden opgehangen kleurden de veranda met warm licht. Samen met de bonte handdoeken en slingers had het geheel een feestelijk voorkomen. Alhoewel het niet feestelijk aanvoelde, misstond de sfeer niet. Bart vertelde over zijn worsteling en moeilijke momenten tijdens de vakantie. Maar ook over wat hij ervan leerde en hoe het hem verrijkte, ondanks de moeilijke momenten. Zo ver was ik nog niet. Ik wist niet of deze ervaring mij verrijkte. Ik wilde mijn oude leven, ik wilde de momenten met Bart alleen, ik wilde het innige contact met mijn kinderen, ik wilde…

Stop!

Stop, dit helpt mij helemaal niks. Dit brengt me niet verder. Ik ging me steeds meer realiseren dat het vooral mijn eigen worsteling en mijn eigen ‘ik’ is waar ik tegenaan liep. Degene die ervoor zorgt dat ik als een mug gevangen zit in dat spinnenweb van gedachten en emoties ben ik zelf. Niks leek enige invloed te hebben om mij hiervan los te maken. Gevangen in mijn eigen patronen en gedachten. Het afschuiven op de ander, de omgeving, (het gedrag van) de kinderen, mijn partner, het doet er niet toe. Ik was en ben degene die vastzit en die zal moeten loskomen van datgene waar ik denk in vast te hangen. Dit is een proces dat ik graag aan ga. Omdat ik geloof in mijn verbinding met Bart en niet wil dat deze dynamische tijd in Italië de overhand krijgt. Zou onze eerste vakantie als samengesteld gezin dan tóch nog een verrijkende ervaring worden?