Ik hoor het regelmatig. Ouders die vertellen dat hun dochter “een véél te kort rokje” aan wilde al dan niet met rare schoenen onder en/of naveltruitje boven dat te korte rokje. Of mijn man die mijn zoon maar blijft uitlachen als hij een spijkerbroek met gaten aan heeft.

Ligt dat aan de mode… of… aan ‘ons’ ouders…?!

Ja, da’s een goeie vraag. Is er gewoon een eeuwige discussie tussen kinderen en ouders over mode en wat acceptabel is? Of… is mode ieder tijdperk opnieuw zó nieuw en shocking dat het reden is tot eindeloze discussie tussen ouders en kinderen? En als jongeren ouder worden (zoals wij dus ook eigenlijk deden/doen), vergaat hun smaak dan? Of zou je moeten zeggen: groeit mee? En misschien nog belangrijker… moeten we die discussie wel aangaan of zouden we ons kroost niet beter hun eigen (wan)smaak laten ontdekken? Ik vraag het mij af…

Met de neuzen op de feiten

Om terug te komen op dat meegroeien: ik kan mij herinneren dat ik en mijn leeftijdsgenoten er in de pubertijd niet heel veel anders bijliepen dan mijn pubers nu. “Neeeee zeg ze dat vooral niet!” En “jaaaaa andere kapsels, kleuren en details!” maar toch! Daarom wil ik jullie ook met de neuzen op de feiten drukken, generatiegenoten: ook wij hadden gaten in onze spijkerbroeken, zichtbare navels en korte rokjes. En de generatie ervoor: jullie stonden in de singing sixties ook bekend om de minirok, laaggesneden (spijker)broeken en godbetert afgeknipte spijker-hotpants! Allemaal tot shock van ouders; generatie op generatie. Da’s toch maf?! Dus als je 15/16 jaar bent, trek je kleding aan waar je een jaar of 20 jaar later schande van spreekt of je suf om lacht… Hmmm… Nouja, dat kun je dan tot voortschrijdend inzicht dopen of ehhh tot het ontwikkelen van smaak. Okay.

Stijlperimenteren

Maar dan toch effe de vraag: moeten we die ‘ontwikkelde smaak’ aan ons kroost opdringen? Of moeten zij zelf maar tot inkeer komen? Ik persoonlijk zou willen dat ik op jonge leeftijd al flink had kunnen stijlperimenteren. Dat had mij aardig wat miskopen bespaard. Ik heb gelukkig altijd de zelfkennis gehad dat mijn trouwe onderdanen geen minirokmateriaal zijn, dus er zijn geen schadelijke foto’s in omloop. Maar nee, ik lach niet om de scheuren in de broek van zoonlief. Ik was de broek met liefde en plezier. En als de gaten ook in de broekzakken vallen vraag ik vriendelijk of dit misschien een teken is dat deze ‘sjoene broek’ nu dan toch is overleden. “Nee,” antwoordt zoonlief; ”misschien moeten we die zakken maar dichtnaaien. Dan is mijn broek niet meer kapot”. Rest mij slechts een gesmolten kaasgezicht*…

*uitdrukking van diep getroffen, hartsmeltende emotie