STILTE VOOR DE STORM?

mamablog Sigrid vakantie met pubers

Bwoh, daar word je moe van, een paar uur lang in en door golven springen. Zelfs als het van die – hier tamme – Middellandse Zee golven zijn. Toch blijken mijn pubers er urenlang zoet mee te kunnen zijn. En ze gaan ook geduldig mee op tochtjes langs dorpjes, mee wandelen… heb je als puber soms ook vakantie van het puber-zijn? Of, waarschijnlijker: zijn mijn pubers nog niet op volle pubersterkte?

Ik ga even uit van het laatste… het gaat wel erg gemakkelijk nu… we genieten er maar even van, mijn geliefde man en ik… Of zijn we als ouders in vakantie-modus nu zelf zo gemakkelijk dat we eigenlijk zelf mee-puberen? Zijn we dichter bij elkaar gekomen omdat wij als ouder nu ook wat meer ‘slappe kal’ inzetten? En we net als onze puberzoons jagen naar de wifi in de buurt van ons huisje? Trouwens: wij gebruiken onze wifi natuurlijk puur voor contacten met onze ouders en eventuele werkzaken. Voor de duidelijkheid!

Hoe dan ook is het elk jaar weer even overschakelen naar nieuwe wensenlijstjes. De laatste 14 jaar vakantie vieren staan nu eenmaal grotendeels in het teken Der Kind. In het begin stapten we daarom over van klein tentje naar vouwwagen. Toen kind 2 kwam, pasten we daar ook niet meer in en stapten over naar huisjes of gehuurde tenten. Zodat je ’s ochtends snel een flesje warm kon maken als er een schatje hongerig wakker werd… Ook dat ging over gelukkig. Wat bleef was de context-eis: Liefst bij een paar (max 20) andere huisjes met een zwembad, voldoende rust en privacy en mogelijkheid tot het kopen van brood ’s ochtends.

De eisen waar onze logeerplekjes aan moesten voldoen, stelden mijn geliefde man en ik zelf op. En de reis ging gelukkig ook prima. Die deden we meestal per auto. We hebben nooit een limiet gesteld aan het aantal filmpjes onderweg, dat scheelt waarschijnlijk. Ik heb dus ook al eens om 5.00 uur ’s nachts door de Ardennen gereden met het gekwek en gesputter van Bliksem McQueen in mijn nek.

Een paar jaar geleden kwamen ze zelf met wensen van landen of steden die ze wel wilden zien. Goede suggesties gelukkig… Want wij vinden dat wij boffen met jongens die (ook) van geschiedenis houden. Dus vorig jaar hebben we ze in 3 weken heel Italië door gesleurd. Tot aan Pompeï zeg maar. Met 1 week waarin vriendschappen aan het strand werden opgebouwd. Maar geen piep toen we daar weer weggingen. Oef.

En nu een relatief rustig stukje Middellands Zeegebied. Ook prima, zeggen de commentaren tot nu toe. Maar er gaan wel rustig stemmen op voor wat meer contact en wat meer vermaak, zeker na inspiratie van de ‘sociale week’ van vorig jaar. Maar het zet nog niet door… Het is ook nog lekker knus zo met zijn vieren (en hond). Het maakt niet uit wat je aanhebt of hoe gek je doet want niemand die het kan zien. En er is niemand waar jij indruk op wilt maken. Haalt wat druk van de ketel!

Of zijn wij als ouders toch dichter bij hun niveau in de buurt gekomen? Waardoor wij denken dat zij makkelijk zijn op dit moment, maar dat zij dit omgekeerd ook over ons denken? Ach, we genieten er maar gewoon even van… Want het is toch wachten op de dag dat de roep om vermaak gaat komen… En die komt van de jongere generatie, niet van ons haha. Nu we niet meer voor glijbaan hoeven te zorgen maar ook nog niet voor disco, houden we ons lekker bezig met wandelen, zee, lieve dorpjes en stadjes, flauwe grapjes en potjes Uno… de stilte voor de storm?

Over Sigrid
Over Sigrid

Gezin: Getrouwd met Raymond (45), moeder van Otis (14) oftewel The Edge om puberprivacyredenen ? en Ben (12) oftewel Bono. Ook kat P en hond T behoren tot mijn huishelden.

Hobby’s: geen aardverschuivende zaken. Ik hou van mijn werk, probeer mn huis in toom te houden en ga dan nog wandelen met hond en liefst gezin (“nu?!!”) en knuffelen met kat. Natuurlijk houd ook ik van lekker eten en films en lees graag.

Wat weer terugkwam toen de jongens groter werden: toeristen met mn gezin.

Opvoedmotto – als ik dat al heb – is rustig blijven en het logisch en simpel houden. Zo snapt je kind ook wat jij bedoelt en kan het dat zelfs gaan voorspellen. Zodat je als ouder lekker bijdehand kunt zeggen: ’wat denk je daar nu zelf van?’

 

BLOGS VAN SIGRID