Een bevalling is meestal geen pretje, maar voor sommige moeders is dit ronduit een traumatische ervaring. Nina kan hierover meepraten. Zij liep er een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) door op. Zij vertelt ons haar verhaal. En deelt ook haar positieve ervaring die ze daarna had met het consultatiebureau, waar jeugdarts Nicky haar hielp bij een goede verwerking. Want juist dit wil Nina laten weten aan andere moeders die een zelfde ervaring meemaken. Lees hier haar ervaring.

Een zwangerschapsvergiftiging

“De bevalling van mijn dochtertje Isis was voor mij een traumatische ervaring. Ik had zwangerschapsvergiftiging en dit ontdekte men pas op het laatste moment bij de bevalling. Ik voelde me aan het einde van de zwangerschap al niet meer zo goed, maar het was zomer en warm. Toen ik mijn zorgen uitte, kreeg ik dan ook te horen dat dit normaal was zo in de laatste fase van de zwangerschap en met die zomerse temperaturen. Maar bij de bevalling liep de bloeddruk wel heel hoog op, toen gingen de alarmbellen af en bleek ik zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) te hebben. Ik had tijdens de bevalling black-outs en gezichtsverlies. En ik moest onder narcose omdat de placenta niet loskwam. Ik heb dan ook niet veel meegekregen van de geboorte van mijn dochtertje.”

HELLP-syndroom

“Ik vond het daarna heel erg dat ik de geboorte van Isis niet bewust had mee kunnen maken. Die eerste momenten met mijn dochter waren langs mij heen gegaan en ik had er niet van kunnen genieten. Ook kwam achteraf nog de schrik vrij over wat er allemaal gebeurd was. Het had ook verkeerd kunnen aflopen. Ik voelde me niet happy, had stress en veel verdriet. Nu bijna 1 jaar later word ik soms nog emotioneel als ik erover praat. Daarbij voelde ik me ook fysiek niet goed, had veel hoofdpijn en was heel erg moe. Bij de 6 weken controle bij de gynaecoloog bleken dit restklachten te zijn van de zwangerschapsvergiftiging en werd bij mij het HELLP-syndroom geconstateerd. Daarbij bleek dat ik ook een postnatale depressie had. De standaard begeleiding van de verloskundige en kraamhulp bleek, in een later stadium, niet passend bij mijn situatie.”

Paste net niet in het plaatje

“Ik ben naar een psycholoog gegaan. Deze gesprekken deden mij goed. Ik had ook nog onderzoeken en gesprekken bij het ziekenhuis. Daar wilde ik heel graag antwoord krijgen op mijn vraag waarom dit allemaal zo verkeerd was gelopen. Ik had de antwoorden nodig om het gebeurde een plek te kunnen geven. Ik begreep naderhand dat ik net niet in het plaatje paste, waardoor ik buiten de protocollen viel en niet onderkend werd dat ik een zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was. Mijn tintelende en pijnlijke handen, de strak aanvoelende bovenbuik, misselijkheid en hoofdpijn, waren ook anders te verklaren geweest en blijkbaar niet zo’n typische klachten.”

Woedeaanvallen en verbittering

“En dit herhaalde zich daarna nog eens bij het HELLP-syndroom. Dit is relatief nieuw en de restklachten zijn niet zo bekend. Niet in elk ziekenhuis weet men er al zoveel van. Men ging er gewoon van uit dat de zwangerschapsvergiftiging na de bevalling over zou zijn. Dit hebben ze mij ook zo na de bevalling verteld. Als dit eerder ontdekt was, had ik eerder begeleiding gekregen en had ik waarschijnlijk ook geen postnatale depressie ontwikkeld. Deze wetenschap maakte me achteraf heel erg boos. Ik kreeg woedeaanvallen en was verbitterd.”

Voelde me gehoord

“Bij het consultatiebureau keek men heel goed naar mij en men zag dat het niet goed met me ging. Ik kreeg toen begeleiding van jeugdarts Nicky, zij kwam bij mij thuis. Nicky heeft me geholpen om het gebeurde te verwerken en een plekje te geven. Zij heeft de vragen op medisch vlak die ik nog had zo goed als mogelijk beantwoord. Ik kreeg door haar ook het besef dat ik niet op alle vragen een antwoord zou gaan krijgen. Dit is wat het is en beter zal het niet worden. Ik moest dit gaan accepteren. Boosheid mag er zijn, maar het mag niet je hele welzijn bepalen, zoals het bij mij deed. Ik moest me ook gaan richten op de goede en mooie dingen, want die waren er ook. Nicky hielp me bij deze acceptatie. Ik kon haar altijd mailen of bellen als ik iets kwijt wilde en ik voelde me gehoord. Op advies van haar en de psycholoog ging ik een dagboekje bijhouden. Als de gevoelens hoog zaten, kon ik het van me afschrijven. Dit doe ik nu soms nog wel eens. Het geeft me overzicht en rust.”

Nabootsing geboorte voor goede hechting

“Nicky hielp mij ook om dat eerste hechtingsmoment met Isis dat ik door de slechte start gemist had nog ‘recht te zetten’. Zij gaf aan dat ik nu naderhand ook nog iets kon doen. Een stukje nabootsing van hoe ik het gewild had dat de bevalling gegaan was. Ik heb toen samen met mijn vriend gewoon thuis gedaan alsof Isis opnieuw geboren werd. Nu kon ik het bewust beleven en voelde ik ook de emoties. Mijn vriend heeft er een filmpje van gemaakt. In het begin vond ik het te pijnlijk om ernaar te kijken. Later ben ik er mooie muziek bij gaan zetten en kon ik het toch bekijken. Ik ben blij dat ik dit zo heb gedaan, ik heb hierdoor toch nog een positieve beleving kunnen krijgen.”

Schuldgevoelens uitspreken

“Ook gaf Nicky aan dat ik met Isis kon praten over mijn schuldgevoelens die ik had naar mijn dochtertje. Ik vond dat ik gefaald had, dat ik de eerste periode er niet zo voor haar was geweest als ik graag had gewild. Ook dit hielp en helpt nog steeds. Mijn boosheid en verdriet voelt Isis al snel aan en dan gaat ze huilen, maar als ik het uitleg aan haar wordt ze weer rustig. Dit doet me goed. In totaal ben ik 10 maanden uit de running geweest, inclusief het zwangerschapsverlof. Nu gaat het gelukkig weer goed met me. Ik heb het gebeurde nu redelijk een plek kunnen geven, mede door de hulp van Nicky. En de behoefte om erover te praten is afgenomen. Ik geniet nu volop van mijn dochtertje!”