En daar zit ik dan… aan de keukentafel… aan de laptop van mijn oudste zoon. Ik heb er op dit moment geen. En omdat ik zijn computer nodig had (“Pages?! waar heb je dát voor nodig?!”) heeft hij zich achter een Nintendo-achtige genesteld. Flexibele veertienjarige dat-ie is. Zoon nummer 2 zit naast mij aan de tafel. Met zijn eigen laptop natuurlijk. League of Legends natuurlijk! Maar nu moet ik eerst een andere playlist op Spotify opzoeken. Dit trekken we alledrie niet.

Zo daar ben ik weer… waar was ik? Ja, ik zal mij even voorstellen: ik ben Sigrid, een werkende getrouwde moeder van 2 zoons. Zij zijn 14 en 12 en blijven liever anoniem. Maar dat is zo ongezellig. Ik noem ze The Edge en Bono. Wij wonen met kat en hond in dezelfde stad als ik werk.

Nou, da’s duidelijk. Nu door met het puber-leven. Eigenlijk kabbelt dat best prima, pubers zijn ook net mensen. Die heel erg in de groei zijn, op dit moment weer zo’n 10 cm per jaar. Het onhandige is dat hun hersenen een mega-groeisprint maken… tijdens die verbouwing zegt de winkel (hersenpan) open te blijven. Dat klopt ook, maar ik heb toch sterk het vermoeden dat er gedeeltes met rood/wit lint afgezet zijn in die hersenpan. Alsjebegrijptwatikbedoel. Ken je die reclame van NIX18, waarin ouders aan hun kinderen steeds verzuchtend vragen: “had je niet afgesproken…?” “zou je niet…?!” etc. Nou. Dat. Is. Herkenbaar.

Een neuroloog legde het ooit uit als een enorme hersenstorm die er gaande is in die hersenpan (het afgezette deel). Wij als volwassenen zouden die wervelwind niet eens overleven. En onze pubers worden geacht in de jaren (!) dat die storm achter de rood/witte linten woedt, naar een andere school te gaan, zich ‘het leren’ leren eigen te maken, eraan moeten wennen dat ze verliefd worden… om nog maar te zwijgen van omgang met klasgenoten die ook allemaal een hersenstorm hebben en dán, als klap op de vuurpijl: moeten ze hun ouders trotseren!

Want wij vinden dat ze nu toch al zo groot en volwassen worden en toch echt wel weten dat de vaatwasser leeg gehaald kan worden, de hond uitgelaten en het huiswerk gemaakt. En we snappen al helemaal niet waarom ze af en toe zo lomp uit de hoek komen. Of bezoekers licht-vrolijk ‘hallo’ toebrommen. Tsja, zet het eens op een rijtje en… we vragen wel veel van ze. Ik wil ze ook niet overvragen. Natuurlijk moeten wij ons in onze kinderen verplaatsen en ze op de juiste manier proberen aan te spreken. Want ik geloof er niet in dat ik dus nog maar een paar jaar alles moet overnemen om ze dan het huis uit te kieperen. Ik wil toch echt dat zij bijdragen in huis en ook leren hoe je dat doet; ‘leven’.

Dus grijp ik terug op de aloude briefjes-methode. Soms uitgebreid, soms kort, soms post-it, soms schrift. Maar altijd met 🙂 En aangevuld met mijn grote vriend Whatsapp natuurlijk! Kinderen zijn namelijk vastgegroeid aan hun telefoon. En de berichten van WhatsApp komen in die broekzak uit! WhatsApp is mother’s little helper: heb je de hond al uitgelaten, bel je opa nog over voetbal, neem wat te drinken voor je aan je huiswerk begint etc. En het mooie is: het lijkt te werken! Voor het moment in ieder geval… hond wordt uitgelaten, opa weet wanneer de wedstrijden zijn en staat langs de kant en ook het huiswerk krijgt aandacht… We houden vol. En natuurlijk spreek ik mijn kroost ook persoonlijk aan hoor!

Voordat iemand over ontaarde moeders begint die toch eigenlijk wat vaker thuis moeten zijn als hun kind uit school komen: die discussie ken ik. Ik ben 3 middagen in de week thuis maar tsja, natuurlijk net niet als ik boodschappen moet doen of even bij mijn moeder langs ga of… zullen we het daar de volgende keer over hebben? Iemand al een voorzet of vraag?