Eerder plaatsten we dit interview met Wendy Rutten over de Brussencursus; voor kinderen die een broer of zus hebben met een beperking. Suzanne is 12 jaar en heeft een oudere broer met autisme. Onlangs nam zij deel aan de Brussencursus. In dit interview vertelt ze over wat het betekent om een broer met autisme te hebben en hoe zij daarmee omgaat.

Begrijpen wat autisme is

“Door de Brussencursus snap ik nog beter wat autisme is. Ik wist natuurlijk wel al een beetje wat het was, maar nu begrijp ik het beter. Daardoor denk ik anders na over bepaalde situaties. Als ik nu bijvoorbeeld zie dat mijn broer gestrest is, weet ik beter hoe ik kan reageren, zodat hij niet nog meer gaat flippen. Bijvoorbeeld als hij een discussie heeft met mijn vader. Vroeger zou ik me er dan mee gaan bemoeien. Nu weet ik dat het beter is dat niet te doen, omdat hij dan het gevoel krijgt tegen twee mensen op te moeten.”

>> Lees ook: ‘Autisme en vriendschap’ – Interview met Giel Vaessen 

Moeilijk

“Dat is soms best moeilijk en het lukt me ook niet altijd even goed” vervolgt Suzanne haar verhaal. Want dan heb ik zelf ook van alles in mijn hoofd en dan lukt het me op dat moment niet altijd om het begrip op te brengen. Maar wel achteraf. Na 12 jaar wordt het ook steeds makkelijker, omdat je het heel vaak doet. En door de cursus lukt het me ook steeds beter om wel al op het moment zelf dingen anders te doen.

Open

“Wat ik fijn vond aan de cursus is ook dat je in de groep heel open kon zijn, alles vertellen.” Mark, de begeleider van de Brussencursus die ook aanwezig is bij het interview vult aan: “Thuis lukt dat niet altijd even goed, omdat je vaak toch ziet dat de aandacht van ouders meer naar het kind met de beperking gaat. Want het kind dat zich goed ontwikkelt, dat gaat meer vanzelf. In de Brussencursus kijken we daarom ook met de kinderen hoe ze daarmee om kunnen gaan. We leren ze bijvoorbeeld niet bang te zijn om dingen te vragen. En kijken samen naar andere personen in hun netwerk bij wie ze terecht kunnen.”

Verkeerde aandacht

Suzanne knikt: “Vroeger werd ik dan heel lastig. Dan kreeg ik wel aandacht, maar dat was eigenlijk verkeerde aandacht. Mijn broer wordt nu wel ouder en zelfstandiger, maar we hebben ook nog een zusje van 4 jaar. Dus ik krijg eigenlijk altijd wel wat minder aandacht dan ik zou willen. Daar raak je aan gewend. En je wordt er ook zelfstandiger van. Als ik nu al een uur heb gewacht, dan ga ik het gewoon zelf proberen. Daar leer je dan ook weer van. Ook weet ik nu beter wanneer ik het beste om aandacht kan vragen. Dat is niet als papa staat te koken bijvoorbeeld!”

Vertrouwen

“Voor de Brussencursus kende ik niemand anders die een broer of zus had met een beperking. In de Brussencursus leer je andere kinderen kennen met min of meer hetzelfde probleem. Niet precies hetzelfde natuurlijk, maar toch wel iets. We waren met z’n vieren in de groep. Ik kende niemand, maar na de eerste les had ik wel het gevoel dat ik iedereen kon vertrouwen. Iedereen luisterde naar elkaar. Ze gingen niet gek doen of er doorheen praten. Behalve in de pauze, dan gingen we wel gek doen met z’n vieren”, voegt Suzanne er lachend aan toe.

Tips

“Ik vond het ook heel fijn dat het zo’n kleine groep was. Als je dan een keer een lang verhaal had, was dat geen probleem. Maar als je met 10 kinderen zit, is het wel moeilijk om te blijven luisteren. Nu kon iedereen heel open zijn. En dat maakt het ook interessant. En dan kun je elkaar ook echt tips geven. Over wat je bijvoorbeeld kunt doen om te voorkomen dat je broer of zus uitflipt”

Schamen

Desgevraagd geeft Suzanne aan dat het voor haar geen geheim hoeft te zijn dat haar broer deze beperking heeft. “Ik heb er geen problemen mee als mensen dat weten. Niemand kan er toch iets aan doen dat hij dat heeft? Waarom zou je je er dan voor schamen?” Begeleider Mark vult aan dat deze houding best knap is van Suzanne, omdat er toch ook veel kinderen zijn die wel een gevoel van schaamte naar de buitenwereld ervaren. En daardoor bijvoorbeeld het liefst bij andere kinderen thuis afspreken. Suzanne haalt haar schouders op: “ik ga gewoon lekker boven spelen met mijn vriendinnen, dan heeft niemand er last van!”

De vader van Suzanne aan het woord

Suzanne is samen met haar vader naar het interview gekomen, dus kunnen we ook aan hem vragen wij hij terug ziet van de Brussencursus bij zijn dochter: “Ik vind haar zelfbewuster. Ze staat steviger in haar schoenen. Niet alleen omdat ze de omgeving beter begrijpt, maar ook zichzelf. Vroeger was ze meer onzeker en reageerde ze direct vanuit emotie. Ze ging overal meteen tegenin, was prikkelbaar, wilde haar gelijk halen. Wat ik zie dat ze sinds de cursus aan het ontwikkelen is, is het ‘helicopteren’. Ze kan steeds beter even uit de situatie stappen om te bekijken ‘wat gebeurt hier eigenlijk’ en dan pas reageren.

Als ouders zijn we ook aanwezig geweest bij de laatste bijeenkomst van de Brussencursus. Alle kinderen hadden toen een presentatie voorbereid. Dan luister je naar de beleving van je zoon of dochter en daar kun je als ouder best veel uithalen. Ook nu in dit interview hoor ik haar praten en hoor ik weer nieuwe dingen. Wat dat stukje aandacht geven betreft. Ik dacht dat we dat goed gestructureerd hadden, maar kennelijk is dat nog niet genoeg (lacht)! En ik heb het als prettig ervaren om eens met andere ouders ervaringen uit te kunnen wisselen. Daar heb je normaal de tijd niet voor!

Ik kan de Brussencursus dus zeker aanbevelen. Het is niet zomaar een cursusje met wat flyers en posters. Er wordt echt gewerkt aan de ontwikkeling van de kinderen. Ze krijgen bagage mee waar ze hun hele leven profijt van hebben!”