Moeder Kelly woont sinds twee jaar samen met haar drie kinderen van 17, 8 en 6 jaar bij haar partner in Vaals. Het zoontje van Kelly’s partner (6 jaar) verblijft ook regelmatig in het gezin. Na haar scheiding van de vader van haar twee jongste kinderen bleef Kelly achter met een schuld van 60.000 euro. Sinds bijna een jaar zit ze in de WSNP. Dit betekent dat ze moet rondkomen van 70 euro per week. Kelly schaamt zich niet voor haar situatie en wil haar verhaal graag delen.

Gemeenschap van goederen

“Ik ben in de schulden gekomen door de scheiding. Het huis stond op zijn naam, dus ik dacht in eerste instantie niet dat ze de restschuld op mij konden verhalen. Ik ben een rechtszaak aangegaan, maar dat heb ik dik verloren omdat we in gemeenschap van goederen getrouwd waren. En dan zit je dus met 60.000 euro schuld. Eerst probeert de Kredietbank dan nog een regeling te treffen met de schuldeisers en als dat niet lukt, kom je in de WSNP. Dat is zeker niet makkelijk, maar dan ben je er wel sneller vanaf.”

Krom

“Eerst kreeg ik 70 euro leefgeld per week, nu is dat 45 euro. Dat heeft ermee te maken dat we nu inwonen bij mijn vriend en dat hij werkt. Daardoor kom ik ook niet meer in aanmerking voor de voedselbank en allerlei subsidies. Mijn vriend werkt hard, maar houdt als alle lasten zijn betaald ook maar 100 euro over. Ik vind het krom dat degenen die niet werken allerlei uitkeringen en toeslagen krijgen. Er zijn mensen die niet  kunnen of gewoon niet willen werken en thuis zitten, die meer te besteden hebben dan wij. Maar goed, zo zijn we niet.”

4 enveloppen

“Mijn vriend heeft me geleerd om beter met geld om te gaan. In mijn huwelijk hadden we genoeg te besteden en lette ik nergens op. Nu maak ik elke maand vier enveloppen met 70 euro. Daarvoor leg ik 25 euro van het kindergeld bij het weekgeld. De rest van het kindergeld leg ik weg als reserve. Met die 70 euro ga ik boodschappen doen. Mijn vriend heeft me geleerd om vooraf een lijstje te maken en dan ook alleen te kopen wat daarop staat. Daarvoor moet ik dus precies weten wat we elke avond gaan eten. De prijzen heb ik inmiddels wel in mijn hoofd: mayonaise kost 1,09 euro en spaghetti 0,55 cent. Zo weet ik vooraf al een beetje of ik uit ga komen. Toch loop ik in de winkel nog steeds te tellen. Dan rond ik alles af naar boven, want ik wil niet bij de kassa voor verrassingen komen te staan. En ik doe aan budgetkoken: dan maak ik op maandag een grote pan spaghetti en dan vries ik wat over blijft in voor woensdag of donderdag.”

Gewend

“Wat ik het lastigste vind aan opvoeden in armoede? Nu niks meer; ik ben eraan gewend. Ja, soms is het wel lastig met de kinderen als zij nieuwe kleren of schoenen nodig hebben. Ik koop altijd afgeprijsde dingen, maar die zijn niet altijd stevig en slijten sneller. Na de zomer krijgen ze nieuwe gymschoenen. Die kunnen ze daarna als gewone buitenschoenen dragen. Mijn kinderen zijn gelukkig ook niet zo van ‘ik moet merkkleding’. Het zijn geen zeurkinderen. Vroeger hield ik rekening met wat de kinderen wel en niet lusten. Nu is het ‘wat mama maakt, moeten jullie eten’ en dat is goed. Zelfs als ik iedere dag macaroni kook, zeuren ze niet.”

Schuldig

“Toch voel ik me soms wel eens schuldig richting de kinderen. Als ze bijvoorbeeld komen vragen voor een ijsje en ik moet zeggen dat het niet lukt. Met vier kinderen een ijsje halen, kost een kapitaal. Ik leg de kinderen uit dat we eerst moeten sparen, voor we iets leuks kunnen gaan doen. Wij kunnen nu eenmaal niet spontaan een keer naar de Valkenier of Kinderstad. Als het kindergeld komt, hebben we wat meer ruimte. Maar vaak gaan we ook gewoon naar een speeltuin waar je niet zoveel hoeft te betalen. Verder komen de kinderen echt niets te kort. Ze nemen bijvoorbeeld ook drie keer per week fruit mee naar school.

Voor wat, hoort wat

“Ik leer de kinderen ‘voor wat, hoort wat’. Als je iets wil, moet je ervoor sparen of werken. De kinderen mogen alle geld dat zij krijgen voor hun verjaardag of de kerst houden. Als ze iets willen kopen, betalen ze dat uit hun eigen potje. De oudste heeft nu een eigen baantje en heeft daardoor meer te besteden. Zij zegt wel eens ‘kom, ik betaal, gaan we ergens eten’, maar in principe is het geld voor haar. Na de zomer gaat ze studeren. Daarvoor moest ze een laptop kopen van 400,- euro. Ik ben blij dat ze dat van haar eigen geld heeft kunnen doen, want ik zou niet weten waar ik dat vandaan had moeten halen…” 

Groepjes op het schoolplein

“Hier in Vaals worden we niet raar aangekeken omdat we het niet breed hebben. Er zijn er genoeg hier die in de WSNP zitten of bij de Kredietbank. Hier begrijpen de mensen meer, vind ik. Dezelfde personen, met dezelfde problemen staan bij elkaar op het schoolplein. Moeders die gescheiden zijn of in de schulden zitten. En de andere groep met werkende moeders, staat ergens anders en die laten je met rust. Dat was in het dorp waar ik eerder woonde wel anders. In een dorp weet men toch veel meer en wordt er ook meer gepraat.”

Over vroeger

“Ik weet vanuit vroeger wel wat het is om het niet breed te hebben. Ik droeg als kind ook de kleren van mijn oudere broers. Wij hadden geen chocopasta op het brood. Ik kon kiezen uit bruine suiker of witte suiker. Toch heb ik daar als kind nooit echt last van gehad en ook nu als ik terug kijk, kan ik niet zeggen dat ik een slechte jeugd heb gehad.” 

Steun

“Vanuit het Jeugdfonds Sport & Cultuur kunnen de jongste twee nu op zwemles. Dat is fijn. Ook heb ik laatst een heel pakket zomerkleding gekregen via een ruilgroep op Facebook. Had ik 30 kledingstukken voor 20 euro. Dat heb ik verdeeld over mijn eigen zoon en de zoon van mijn vriend. En er zijn ook best wel wat mensen om me heen die helpen. Mijn zus heeft het ook niet breed. Zij heeft wel voedselbank. Soms brengt ze wel eens dingen naar hier. Of ik mag met haar mee naar de kledingbank in Kerkrade.”

Een blik op de toekomst

“Wat ik straks ga doen als ik uit de WSNP ben? Ik denk dat ik de meeste dingen hetzelfde blijf doen. Ik heb geleerd dat ik met weinig ook heel veel kan doen!”

Tips van Kelly voor andere ouders met een klein budget:

• Winkel met een boodschappenlijstje en hou je daaraan;
• Kook grote hoeveelheden en vries in wat je overhebt;
• Kijk bij het boodschappen doen naar wat je écht nodig hebt. Als de Maggi bijvoorbeeld niet echt noodzakelijk is, koop het dan ook niet. Voor die anderhalve euro heb je ook een zak appels.
• Koop je groente en fruit op de markt. Daar koop je drie zakken voor 5 euro.
• Doe de boodschappen bij de Lidl of de Aldi en koop de aanbiedingen.