“MISSCHIEN HAD IK INDERDAAD WEL EEN POSTNATALE DEPRESSIE”

Ervaringsverhaal van Sanne
Ervaringsverhaal van SanneZij en haar dochtertje hadden een lastige start

Sanne (33 jaar) werd 2 jaar geleden voor het eerst moeder van dochtertje Ella. De bevalling en kraamtijd verliep heel anders dan ze zich had voorgesteld. “Ik was totaal overspoeld door alles wat er gebeurde. Ik voelde me moe en leeg. In die periode heb ik echter nooit gedacht dat ik misschien wel een postnatale depressie zou kunnen hebben. Dat kwam pas later, toen het eigenlijk alweer een stuk beter ging. Een vriendin zei ‘had jij niet gewoon een postnatale depressie die eerste maanden?’. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Ik ben er meer over gaan lezen en dan herken ik toch wel veel kenmerken bij mezelf van uit die tijd.”

>> Lees ook: 9x Symptomen van een postnatale depressie.

Sneltrein

“Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel voorspoedig, tot tijdens de reguliere 39-weken controle bij de verloskundige bleek dat ik een hoge bloeddruk had. In het ziekenhuis bleek er sprake te zijn van een zwangerschapsvergiftiging. Vanwege de risico’s voor zowel de baby als voor mezelf, moest de bevalling ze snel mogelijk op gang worden gebracht. Dan beland je in een soort sneltrein, waarbij je helemaal geen grip meer hebt op wat er gebeurt. Heel veel verschillende witte jassen aan mijn bed en aan (en helaas ook in) mijn lijf. Je voelt je dan echt overgeleverd aan een systeem, waarbij je niet meer dan een nummertje bent. Het was dat weekend heel druk op de kraamafdeling in het ziekenhuis en er was te weinig personeel. Daardoor zijn veel dingen niet gelopen zoals ze hadden moeten lopen. Zonder op de details te willen ingaan, kan ik denk ik wel zeggen dat de bevalling voor mij toch wel traumatisch is geweest.”

>> Lees ook het ervaringsverhaal ‘Een traumatische bevalling verwerken? Nina lukt het met goede hulp!’

Total loss

“Na 3 nachten in het ziekenhuis mochten we naar huis. Helaas hadden we toen ook nog pech met de kraamhulp, die ontzettend chaotisch was, aan één stuk door vertelde over haar privéleven en verder nergens aan toe kwam. Ella huilde veel en spuugde al haar voedingen meteen weer uit. Dag en nacht waren we met haar bezig. Op de schaarse momenten dat zij sliep, kwamen bij mij de emoties rondom de bevalling naar boven. Ik lag verstijfd in bed en kwam niet in slaap. Aan het eind van die eerste week was ik echt total loss. Ik had nauwelijks geslapen. Ik voelde me alsof er een vrachtwagen over me heen gereden was, maar ik moest door. Er kwam geen tijd en ruimte voor herstel.”

Kleine wereld

“Onbewust maakte ik mijn wereldje zo klein (en veilig) mogelijk. De eerste week heb ik op onze slaapkamer geleefd. Daar had ik het ‘gezellig’ gemaakt met alle kaartjes en bloemetjes. Voor mijn gevoel had ik op de benedenverdieping niets te zoeken. Ik had geen behoefte aan bezoek of überhaupt contact met de buitenwereld. Mijn vriendinnen stuurden appjes, wilden bellen of langskomen. Ik kon er helemaal niks mee. Ik had mijn energie nodig om te overleven. Alleen mijn moeder en beste vriendin zijn in de eerste week geweest.”

Overvraagd

“Mijn vriend zat destijds in een ontzettend drukke periode op zijn werk. Daardoor was ik na een week kraamzorg alleen met Ella en alle verantwoordelijkheid die daarbij kwam kijken. Achteraf gezien was ik op dat moment eigenlijk totaal overvraagd. De zorg voor Ella rustte zwaar op mijn schouders, terwijl ik in feite zelf behoefte had om verzorgd te worden.

Ik snakte naar rust om te kunnen bijkomen van alles wat ons overkomen was. Ella sliep nog steeds weinig, huilde veel en bleef spugen. Er kwam geen structuur in de dag, de dingen bleven me als het ware overkomen. Ik had geen grip. Ik voelde me erg onrustig en opgejaagd. De kleinste handelingen voelden als een zware belasting. Ik had het gevoel continu bezig te (moeten) zijn. En zat aan het eind van de dag vaak uitgeput en huilend op de bank als mijn vriend thuiskwam van zijn werk.”

Piekeren

“Ik was veel alleen thuis en had dan ook veel tijd om na te denken. Ik realiseerde me dat ik het moederschap vooral heel zwaar vond. Ik ervoer Ella als een belasting en kon niet echt van haar genieten. Ik was het liefste niet alleen met haar. Als ik het samen met iemand kon doen, ging het beter. Ik keek uit naar de momenten dat ik even weg kon en iemand anders de zorg voor haar droeg. Dat is een rare gewaarwording en dat had ik ook nooit van mezelf verwacht. Ik maakte me daar best wel zorgen over. Dan dacht ik dat ik niet geschikt was voor het moederschap en was bang dat Ella daar later last van zou krijgen. Je hoort weleens dat moeders zich schamen voor dit soort gevoelens en het daarom voor zichzelf houden. Dat had ik niet. Ik heb dit gelukkig wel steeds kunnen delen met mijn vriend. Achteraf gezien was dit misschien toch niet genoeg en had ik professionele hulp moeten zoeken.”

>> Lees wat het consultatiebureau in dit soort situaties kan betekenen in het interview ‘De ouderrol een zoektocht? Je staat er niet alleen voor!

Jaloers

“Waar ik ook veel ‘last’ van had, was dat ik merkte dat ik het ouderschap heel anders beleefde dan mijn vriend. Het voelde alsof ik mijn hele leven kwijt was geraakt. Niets was meer zoals het was. Ik zat hele dagen thuis met een huilende baby, kon niet meer gaan en staan waar ik wilde en werd geleefd. Hij ging gewoon naar zijn werk en deed de dingen zoals altijd. Als hij ‘s avonds thuiskwam, was er ‘iets leuks’ bij gekomen. Terwijl mij in mijn beleving vooral heel veel was afgenomen. In een boze bui heb ik hem weleens ‘verweten’ dat ik dat ook wel wilde; vijf dagen werken en alleen ’s avonds en in het weekend samen de zorg voor de kleine dragen. Ik had het gevoel dat hij niet echt begreep hoe zwaar het was om hele dagen alleen met een huilende baby thuis te zijn. In die tijd verlangde ik heel sterk terug naar mijn oude, vertrouwde leventje. Op de momenten dat ik thuis weg was, voelde ik me de oude ‘sterke’ Sanne. Thuis was ik onzeker en zoekende in mijn nieuwe rol, die me vooralsnog niet echt beviel.”

Op zoek naar balans

“Beetje bij beetje hebben we onze balans gevonden als gezinnetje. Acceptatie speelt daarbij een belangrijke rol. Ik ben, waarschijnlijk mede door de moeilijke start die we gehad hebben, niet de ‘oermoeder’ die ik gedacht had te zullen zijn. Ik dacht altijd dat ik – als ik eenmaal kinderen zou hebben – al het andere niet meer zo belangrijk zou vinden en automatisch opzij zou schuiven. Dat blijkt anders te zijn. Ik hecht nog steeds evenveel waarde aan de dingen die ik deed voor ik moeder werd. Doordat ik nu ook moeder ben, moet ik daarin wel keuzes maken. In Ella’s eerste levensjaar heb ik daar veel mee geworsteld. Dan voelde ik me schuldig als ik iets voor mezelf deed en daar erg van genoot. Enerzijds deed het me goed, anderzijds vond ik dat een goede moeder het liefste thuis zou moeten zijn, bij haar gezin. Het was zoeken naar balans. Hoe vaak/veel kon ik die tijd voor mezelf nemen, zonder me schuldig te voelen?”

Dubbel genieten!

“Eigenlijk gaat het sinds Ella 1,5 jaar is steeds beter. Zij wordt zelfstandiger, je krijgt steeds meer interactie en ik voel me thuis in mijn nieuwe rol als moeder. Ella en ik zijn dol op elkaar! Ik heb de verwachtingen die ik van mezelf heb als moeder inmiddels redelijk onder controle. Dus tegenwoordig geniet ik met volle teugen van Ella en van mijn werk, mijn vriendinnen en quality time met mijn vriend. En dat (meestal) zonder schuldgevoel!

PinkCloud meld je gratis aan